Blizbor, Domek pod Orzechem i Góry Kaczawskie

070216

Plan na drugi dzień poznawania górek izerskich miałem bardzo „precyzyjny”: wejść na Blizbor i przenieść pewną znajomość z internetu do rzeczywistego świata, czyli ustaliłem trasę  w kaczawskich stylu włóczenia się tam, gdzie poniesie mnie chwilowa chęć, widok lub przypadek. Dwa punkty główne zrealizowałem, a znaczną część reszty dnia i drogi wypełniły mi… Góry Kaczawskie. Po kolei.

Wspomniawszy moją jesienną chęć poznania doliny wrzynającej się między Blizbor a Zamkową, o zwykłej porze, czyli przed brzaskiem, poszedłem wiejską uliczką w tamtą stronę, ale nie doszedłem; i tym razem, jak jesienią, skusił mnie Kufel. Chwili wczesnego wschodu nie widać z niego, przeszkadza wysoki grzbiet między Blizborem a Granatami, ale mogłem obserwować rozległe równiny na północy dotknięte pierwszymi promieniami słońca i delikatne przemiany ich kolorów. Po lewej widziałem słońce na zboczu Zamkowej: zabarwiło czubek góry i powoli spływało po zboczu w dolinę.

Skoro już tutaj jestem, to może pójdę na Blizbor? Poszedłem w stronę góry, ale mijany boczny dukt przypomniał mi jesienne grzybobranie. Chciałem sprawdzić, czy znajdę tamto miejsce, a przy okazji spojrzeć na dolinę opadającą ku Gierczynowi, pamiętając jej jesienny urok. Miejsce znalazłem, popatrzyłem w dolinę, a widząc obok nieodległe przejście w wąskim pasku lasu na bocznym grzbiecie Blizbora, przeszedłem na drugą stronę i zagapiłem się na rozległy widok przed sobą. Na pierwszym planie łagodne, odkryte stoki spływały ku domom wioski Przecznica i za nią pięły się na łagodny szczyt. Za wzgórzem na chwilę znikały by pojawić się dalej, w drodze na następne wzniesienie. Łąki przetkane były nitkami drzew, nakrapiane samotnymi świerkami, przedzielone strumieniem w dole. Nieco na prawo rozsiadły się lesiste i rosłe zbocza Tłoczyny, na lewo widać nieskończoną dal coraz niższego pogórza, a na wprost daleki horyzont zamykają… jakie to góry? Szybko, ale nie od razu, domyśliłem się, bo jeszcze nie rozpoznałem, że patrzę na Góry Kaczawskie.

  Poczułem się tak, jakbym wbrew spodziewaniu zobaczył drogą mi osobę. W pierwszej chwili nie rozpoznawałem żadnych gór ani pasm, wszystkie zlewały mi się w jednej, falistej, mało wyraźnej linii na odległym horyzoncie. Stałem tam ciesząc się widokiem gór tak mi bliskich, ale jednocześnie obwiniałem się o ich nierozpoznawanie. Jakże to tak? Przeszedłem tymi górami tyleż kilometrów i nie rozpoznaję? Później zobaczyłem dwa ledwie widoczne maszty na jednym ze szczytów i w tej chwili rozpoznałem Łysą Górę. Po paru minutach wahań, wspomagając się mapą, trudności tłumacząc sam przed sobą wielkim oddaleniem i oglądaniem gór z nieznanej do tej pory perspektywy, zidentyfikowałem wszystkie widoczne pasma i wiele szczytów. Stromiec przytulił się do zbocza Łysej, a Okole wystawiało czuprynę swoich lasów ponad Kopy; nawet tak mało zaznaczony Ziemski Kopczyk pokazał się na tle jasnego nieba. Po powrocie ułożyłem obok siebie dwie mapy, Gór Kaczawskich i Izerskich, a ponieważ ich granice zachodzą na siebie, mogłem dokładnie zmierzyć odległości. Okazało się, że stałem w odległości 28 km Ostrzycy, niemal tyleż dzieliło mnie od Łysej, a blisko 40 km od najdalszych widocznych szczytów wschodniego pasma. Z mojego miejsca te najdalsze pasma kaczawskie dotykały Tłoczyny odległej o 3 km, były więc bliżej południa, jednak wschodnimi będąc z nazwy. Ponownie spojrzałem na tamte dalsze stoki (między Urwistą i Hucianką, jeśli dobrze przeczytałem mapę), ale teraz inaczej: oceniając je jako punkt widokowy. Pójdę tam! Będę lepiej widzieć. – postanowiłem w nagłym odruchu, po raz kolejny zmieniając kierunek wędrówki, a po chwili niemal roześmiałem się. Z siebie, bo oto przyjechałem w Góry Izerskie, a zobaczywszy Kaczawskie, traktuję góry wokół siebie jako miejsca do lepszego zobaczenia tamtych, jednak ku wzgórzom przede mną poszedłem, tyle że źle oceniłem czas, w rezultacie do tego dalszego dojść nie zdążyłem. Nie, właściwie nie zła ocena była przyczyną, a mój nawyk włóczenia się bez planu, łażenie tam, gdzie mi się spodoba: otóż zobaczywszy w wiosce tablicę informującą o widokowych skałach na zboczu Tłoczyny, postanowiłem zobaczyć je, a na wzgórza pójść w drodze powrotnej.

Idąc, próbowałem udzielić sobie odpowiedzi na pytanie, czy widziałem Kaczawskie będąc tutaj jesienią, czy widziałem ten wschodni widok z grzbietu. Nie wiedziałem, skłonny byłem obwiniać moje gapiostwo, dopiero u siebie, po przejrzeniu wszystkich zdjęć z października, uznałem, że nie byłem w tamtym miejscu, nie poznałem go jesienią, jednak mimo wszystko nie wykluczam skutków mojego zapominalstwa. Gdybym znał (lub znając pamiętał), dzisiejszy wschód słońca oglądałbym właśnie stamtąd, a widziałbym go wcześniejszym, pełniejszym, jednak przekonałem się nie raz, że w górach widoki nie zobaczone są nadal na swoich miejscach i czekają na mnie; ten doczeka się mnie, ja jego.

U podnóża Tłoczyny, brzegiem jej lasów, płyną prawdziwie górskie strumienie z wodą spadającą po kamieniach, strumienie dźwięczne, błyszczące, wesołe, bystre, po prostu piękne. 

Patrzyłem na nie z przyjemnością, ale i z zazdrością (dlaczego w moich górach tak rzadko spotykam podobne?) Gdy zazdrość minęła, przyszła obawa o późniejsze widzenie kaczawskich strumieni, jeśli te zbytnio mnie zauroczą. Odganiałem te myśli jako niezupełnie racjonalne, a strumieniom zrobiłem sesję zdjęciową. W Górach Kaczawskich tylko pod niektórymi szczytami i na niewielkich obszarach spotyka się lasy rosnące na (odkrytych, widocznych) skalnych rumowiskach, a zbocze tej góry porastał właśnie tak rosnący najprawdziwszy górski las świerkowy. Marsz takim lasem jest niebezpieczny, wymaga uwagi w stawianiu każdego kroku, ponieważ idzie się po pochyłych kamieniach, najczęściej porośniętych śliskimi mchami i nie zawsze stabilnych, a liczne szczeliny między złomami skał bywają zasłonięte liśćmi lub trawą, jednak moja dzisiejsza droga była wygodną, równą szutrówką leśników. Skały od strony ścieżki, którą podszedłem ku nim, okazały się niewielkie, miały kilka metrów wysokości, ale gdy obszedłem je, aż jęknąłem z podziwu: z drugiej strony niemal pionową ścianą wysokości kilkunastu metrów opadają ku Ciemnemu Wądołowi. Kiedyś wejdę tamtędy na Jelenie Skały. 

Wyszedłem z lasu nad wioską Przecznica i skręciłem w prawo, na pierwszy odkryty szczyt oglądany spod Blizbora. Ładnie tam jest jak w Górach Kaczawskich, a większej pochwały wymyślić nie potrafię. Tak, odruchowo porównywałem Pogórze Izerskie z Górami Kaczawskimi. Nie mogę powiedzieć, które ładniejsze, bo jedne i drugie podobają mi się, tyle że serce skłania się ku Kaczawskim. Jeśli można powiedzieć, że człowiek jest w stanie kochać góry (a tego nie jestem pewny, rezerwując to słowo na określenie miłości między dwojgiem ludzi), to ja kocham Góry Kaczawskie, a to uczucie czyni ich obraz w moich oczach niezbyt wiarygodnym. Inaczej: obraz jest najprawdziwszy, jeśli mierzyć go skalą wrażeń, związków ducha, nie geograficzną precyzją. Wracam na izerskie stoki. Wydaje mi się, że więcej widziałem tam jednopiennych, dość masywnych wierzb iwa, także samotnie rosnących na stokach i wielce urodziwych świerków, natomiast sporo mniej głogów, a już zwłaszcza dzikich róż, niż w moich górach. Natomiast drucianych ogrodzeń elektrycznych jest tam równie dużo, jak po drugiej stronie Bobru.

Ten pierwszy szczyt nie zapewniał dobrych widoków, ale nie miałem już czasu iść dalej, na zbocza Urwistej i Hucianki. W ich pobliżu postanowiłem zostawić samochód będąc tutaj kolejny raz, i pójść na wschód, gdzieś pod Grudzę i Nową Kamienicę.

Nie mogłem odmówić sobie przyjemności obejrzenia widoków z grzbietu raz jeszcze, wracałem więc podobną trasą. Znalazłem ławkę pod drzewami, siedziałem na niej gapiąc się na moje góry, w końcu czas zgonił mnie stamtąd; poszedłem ku Blizborowi. Droga na szczyt okazała się być łatwiejsza i krótsza niż myślałem, chociaż wbrew spodziewaniu ścieżki wiodącej na szczyt nie znalazłem. Widoków stamtąd nie ma, jest tylko niewielka, płaska skała i drzewa, ale byłem na TEJ górze.

Przyznam, że miałem trochę tremy pukając do drzwi Domku pod Orzechem, ale zostałem tak naturalnie przyjęty przez jego domowników, że trema minęła mi. Spędziłem ponad dwie godziny rozmawiając z ludźmi, których znałem jedynie z internetu. Patrzyłem na nich i słuchałem, rozglądałem się po ich wiekowym, kamienno-drewnianym domu, i było mi dobrze. Tak po prostu. O zmierzchu niechętnie wstałem dziękując za spotkanie, za możliwość ich poznania. Obiecaliśmy sobie spotkać się w zupełnie odmiennym miejscu i porze, bo w lecie, nad morzem, u mnie w pracy.

Będę na nich czekać.