Czas i pragnienia

240516

Dzisiaj, w środku cudnej nocy majowej, przywitałem Krotoszyn. Po upalnym dniu noc była ciepła, księżycowa; jechałem mając na sobie tylko T-shirt i krótkie spodenki, okno było uchylone, a wspomnienie tamtej upiornej nocy sprzed miesiąca wydawało się nieprawdziwe, wzięte z sennego koszmaru.

Ponieważ jutro mam wyjechać na parę dni do bazy, układam plan zobaczenia kwitnących dzikich róż: w sobotę, kończąc pracę godzinę wcześniej, mógłbym około 16.30 wyjechać i w wybranym miejscu moich gór być około osiemnastej. Miałbym dwie i pół godziny czasu do zachodu słońca, ponad trzy do zmierzchu, zdążyłbym obejrzeć róże w ich godowej szacie. Postaram się pojechać, skoro na cały dzień wolny liczyć nie mogę. Czy jednak warto jechać ponad 300 kilometrów dla tych paru godzin? Nie zastanawiałem się – ani teraz, ani nigdy - nad opłacalnością, mam to w nosie, wyjazd jest mi potrzebny. Tyleż razy oglądałem krzewy róż w zimie, gdy jedyną ich ozdobą są czerwone owoce, a nigdy w porze kwitnienia. Któregoś dnia w czasie mojej pracy w UK miałem okazję jechać pod Dover, na te wyjątkowe klify wapienne; nie pojechałem chcąc nadrobić zaległości w korespondencji. Okazja już się nie powtórzyła i zapewne nie powtórzy. Gdy w zimie szykuję się do niedzielnego wyjazdu w góry i wiem, że pogoda nie będzie ładna, bywa, że pojawia się myśl o rezygnacji, o niedzieli z książką i laptokiem na podołku. Ale wtedy przypomina mi się tamta moja decyzja i jadę bez względu na pogodę. Czasami przypominają mi się słowa słyszane kiedyś, przed wiekami.:

-Dlaczego się oglądasz?

-Bo może widzę cię po raz ostatni.

Łzy stają mi w oczach, bo ja jak ta baba mam je w ciągłym pogotowiu, i mówię sobie: któryś wyjazd będzie tym ostatnim, nie mogę go przegapić.

Odczuwam coraz większą wagę czasu i większe nienasycenie przeżywaniem – dowolnym, różnym, byle pozytywnym. Te moje nieliczne wolne godziny pędzą jak zwariowane, więc biegnę i ja chcąc je dogonić; w rezultacie żyję w stanie permanentnego niewyspania. Gdy w czasie przerwy w pracy usiądę z kubkiem kawy w ręku i po paru minutach usypiam, obiecuję sobie położyć się wcześniej spać, ale na ogół na obietnicy kończy się, ponieważ wieczorem przeważa żal kończącego się dnia.

Woda zmyła zmęczenie całodniową pracą, stoję w słońcu patrząc na grupę wysokich topoli i swój wydłużający się cień. Czasami odwracam się ku słońcu, widzę krzywy, spękany, na pół uschnięty pień wierzby z zielonymi pędami: drzewo zasłania słońce rozjaśniające aureolę wokół pnia, w świetlistym powietrzu tańczy rój pijanych owadów i statecznie krążą strzępy topolowej waty, słońce prześwietla liście barwiąc bursztynem ich modą zieleń. Gdy poruszam głową, słońce zapala się i gaśnie zasłaniane liśćmi, a drugie, odbite w wodzie, drży migotliwie. Myśli uspokoiły się, umysł nastawił się na kontemplację, moje ciało poddaje się pieszczocie orzeźwiającego powiewu znad wody. Dobrze mi się stoi w słońcu i patrzy na drzewa; nie odczuwam zmęczenia ani jakiegokolwiek pragnienia, po prostu stoję i patrzę.

W tej ostatniej godzinie dnia słońce jeszcze jest mocne, ale już nasycone wieczornymi kolorami. Barwi nimi drzewa, trawy, staw i ludzi; kształty i kolory czyni wyraźnymi i intensywnymi, ładniejszymi i powabniejszymi.

Poganiamy czas mówiąc „aby do wiosny, aby do soboty, żeby ten czas szybciej minął!”. Sam nierzadko tak mówię, zwłaszcza w oczekiwaniu na zakończenie dnia pracy, doznając zadziwienia dwoistością upływu czasu – tego, o którym mówi się, że upływa równomiernie. Czasami wątpię w tą jego cechę, skoro w pracy patrząc na zegarek myślę „dopiero?”, a po pracy „już?!”. Więc też poganiam czas, ale ostatnio coraz częściej myślę, że w tym moim zawiedzionym „dopiero?” jest moja przegrana; jest sprzeniewierzenie się słowom umierającej Diany, która w ostatnich swoich dniach nakazywała mi cieszyć się każdym dniem i każdą godziną.

W sobotę pojadę spełnić swoje marzenie oglądania kwitnących krzewów dzikich róż, a teraz wyjdę na spotkanie innego piękna: kanonu D-dur Pachelbela granego na harfie i gitarze.