Czereśniowy dzień

080516

O planowanym majowym wyjeździe do bazy wiedziałem już na przedwiośniu i już wtedy liczyłem na urwanie jednego dnia i wyjazd w góry, ale też wiedziałem, jak niepewne są tutaj plany wolnych dni. Jeszcze w przeddzień wyjazdu, od rana zajęty spawaniem jakiegoś połamanego żelastwa, nie wiedziałem jak będzie. Będąc wśród karuzel, a nie w zimowym pokoju, nie czułem tak charakterystycznej atmosfery przedwyjazdowej. Wyjazd nabrał realności dopiero popołudniu, gdy siedząc w nagrzanej kabinie swojego autokampingu, przebijałem się na południe zatłoczonymi ulicami Poznania. W bazie byłem pod wieczór; zakupy i wszystkie konieczne przygotowania starałem się zrobić jak najszybciej, chcąc położyć się spać przed godziną 21. Podekscytowany, położyłem się dopiero po 22, nastawiwszy budzik na godzinę drugą.

Chciałem zobaczyć wschód słońca.

Gdzie jechać? W Góry Kaczawskie, to wiadomo, ale gdzie? Jak tyle już razy, odpowiedź przyszła sama: okolice Trzmielowej Doliny. W drodze moja vectra, cicha, opanowana i posłuszna, rozpieszczała mnie; po ostatnich jazdach rozklekotanymi ciężarówkami, wydawało mi się, że jadąc nią, płynę po chmurach.

W górnym Komarno byłem tuż po piątej; wysiadłem i nim sięgnąłem po plecak, przez chwilę patrzyłem na południe: po drugiej stronie granatowej, uśpionej jeszcze Kotliny Jeleniogórskiej, nad ciemną ścianą Karkonoszy, zobaczyłem kolory świtu. Były jeszcze nieśmiałe, stonowane niebieskimi szarościami, ale przecież już ładne. 

Po szybkim marszu dotarłem o 5.30 na Ziemski Kopczyk, a tam opadający garb przełączki odsłonił mi wschodni horyzont; słońce nie czekało na mnie: świeciło dwa palce nad horyzontem, a niebo stało w płomieniach. Błękitne górą, niżej seledynowe, stopniowo nabierało żółtych barw, a te ustępowały miejsca pomarańczom; blisko horyzontu niebo było ciemnoróżowe, a wszystkie te kolory były intensywne, świecące i czyste. Niemal czarne góry i lasy poprószone były okruszynkami słońca.

Wokół mnie jasna, soczysta, skrząca się rosą, młoda zieleń łąk i drzew. Oddychałem rześkim, chłodnym powietrzem, słyszałem śpiew ptaków. Cud majowego ranka, tak bardzo upragnionego w czasie zimowych miesięcy, gdy ranki jakże często są li tylko przemianą czerni nocy w szarość świtu. Patrzyłem na góry wokół - moje przecież, tak dobrze znane – ale dzisiaj patrzyłem na nie tak, jakbym widział je po raz pierwszy. Zielonymi, wiosennymi, po niebem błękitnym, widziałem je po raz pierwszy. Doczekałem się tego dnia i jak tylko potrafiłem, wypełniłem go widokami i wrażeniami.

Poszedłem na południowe stoki Maślaka i do Trzmielowej Doliny, w moje ulubione miejsca, do których zawsze chętnie wracam. Nie miałem żadnego planu, żadnej trasy, miałem wielkie zamierzenie: nacieszyć się słońcem, zielenią i błękitem. W zimie rzadko robię przerwy, jeszcze rzadziej siadam, na ogół stojąc wypijam kubek herbaty i idę dalej z kanapką w ręku; dzisiaj, nieśpiesznie szwendając się tu  i tam, kilka razy siadałem na trawie i po prostu patrzyłem. Patrzyłem.

Kwitły czereśnie i tarnina. 

Krzewów tej śliwy nie ma dużo - z wyjątkiem dna Doliny, gdzie jest ich spory zagajnik i paroma innymi miejscami - ale za to dzikich czereśni, trześni, jak mówiono na wsi mojej babci, rośnie dużo i wszędzie: w lasach i na ich obrzeżach, w śródpolnych zagajnikach, albo samotnie, gdzieś na rozległym polu lub łące. Jak dużo, dopiero dzisiaj mogłem się przekonać, ponieważ w bieli swoich kwiatów widoczne były z daleka, wyróżniały się, przyciągały wzrok niczym panna młoda w swojej ślubnej sukni, niektóre zgrabne niczym baletnice, chociaż na ogół miotlaste.

Tak więc do zieleni i błękitu, kolorów tego dnia, dodać wypada biel kwiatów, a z odgłosów wiatr, stały towarzysz dzisiejszego dnia. Wiał równo, bez niepokojących porywów odczuwanych w kanionach miejskich ulic, był niedokuczliwym polnym wiatrem, mimo iż na przełęczach dmuchał mocno; gdy stałem pod czereśnią, sypał na mnie śnieżną kurzawą kwietnych płatków. Do tego obrazu dnia malowanego wiatrem dodaję falowanie traw i szum liści drzew  – odgłos nie słyszany zimą w takiej tonacji – oraz śpiew skowronków i niezrównany w swoim wdzięku lot jaskółek. Nisko, wśród traw, kładę podpis: żółte kropki kaczeńca i mniszka.

Wiele czasu zajmowało mi oglądanie drzew; ze zdumieniem, ale i z rozbawieniem, zauważyłem, że nierzadko rozpoznawałem gatunki po korze i gałęziach, nie po liściach – ot, znamię zimowego wędrowcy. Z satysfakcją odnotowywałem w pamięci potwierdzenia wcześniejszych obserwacji, gdy zauważone drobne, drugorzędne cechy identyfikacyjne, okazywały się być przydatne do rozpoznania gatunku drzewa. Jednak dopiero dzięki liściom rozpoznałem trzy duże wiązy szypułkowe rosnące w Trzmielowej Dolinie, a widziane wcześniej drzewo o cudnie splątanych pniach okazało się być jarząbem pospolitym. 

Oczywiście wiele razy stałem pod drzewami, zwłaszcza małymi, i nijak nie potrafiłem dopasować wyglądu do nazwy, ale mam nadzieję na ich rozpoznanie w przyszłości. Wszak jeszcze niedawno znałem ledwie kilka gatunków, a teraz bywa, rzadko co prawda, ale bywa, iż spojrzę na drzewo i nie analizując jego wyglądu, nie szperając w pamięci, po prostu wiem, jakiego jest gatunku. Czegoś podobnego doświadczam patrząc na moje góry: stojąc na nowym miejscu zdarza się, że przez chwilę patrzę bezradnie na szczyty przede mną nie mogąc świadomym wysiłkiem pamięci rozpoznać je, a po chwili nazwy same, najzupełniej same pojawiają się, porządkując góry wokół mnie i czyniąc je moimi.

Gdy otworzy się oczy na świat, ogarnia nas zdumienie dwojakiego rodzaju: rozmaitością gatunków fauny i flory, bogactwem kolorów i form krajobrazu, pięknem jednych i drugich, ale też odczuwamy zdumienie uświadamiając sobie swoją wcześniejszą ślepotę. Przychodzi chwila, w której zwracam uwagę na jakiś drobny fragment otaczającego mnie świata - jakbym dostrzegał go po raz pierwszy w życiu, mimo że na pewno widziałem nie raz. Patrzę wtedy i dziwię się: tyle lat przeżyłem, a nie widziałem? Nie przyjrzałem się? Nie doceniłem? Jak to możliwe? Owszem, widziałem, tylko jakoś inaczej, płytko, byle jak, bez nachylenia się, bez odbicia we mnie. W tym stanie nie ma jednak poczucia straty, a radość ze znalezienia, z odkrywania, radość poznawania. Smakowanie uroku nowego piękna. Jego przeżywanie.

Na zboczu Ogiera, w jednym z moich ulubionych miejsc, po raz pierwszy zobaczyłem w pełnej krasie, bo w bieli kwiatów, Czereśniowy Wzgórek, jak nazwałem niewielką kupkę kamieni na której rośnie grupa starych czereśni; stojąc wśród nich, słuchałem buczenia owadów, czułem ciepły, słodki zapach kwiatów, i patrzyłem na niebieskie szczyty odległych Karkonoszy. Tuż obok rośnie jeszcze jedna moja kępa brzóz, do której przytulił się różany krzew. Siedziałem tam oparty o biały pień, mając Trzmielową Dolinę u stóp i słońce na twarzy.

Zapragnąłem przejść na drugą stronę pasma gór, zejść w dolinę i dojść na Gackową, górę, na której po raz pierwszy byłem kilka tygodni temu. Czasu miałem dużo, planów żadnych, wstałem więc i poszedłem znanym sobie przesmykiem między ścianami lasów. Parę lat temu widziałem tam brzozy połamane lub przygięte do ziemi ciężarem lodowych sopli wiszących na gałązkach; wiał wtedy mroźny wiatr niosący zamarzające kropelki wody, a sople stukały o siebie wydając szklany dźwięk. Dzisiaj było tam zupełnie inaczej: drzewa rosły dalej nie pamiętając tamtej ciężkiej dla nich zimy, młoda zieleń zasłoniła kikuty konarów.

Zobaczywszy Krzyżową po drugiej stronie doliny, zapomniałem o wcześniejszym planie i poszedłem na tą ukrzyżowaną górę. Ładniejsza byłaby bez postawionego na szczycie kamiennego postumentu przypominającego bunkier. O wielkim krzyżu stojącym tam powiem tylko, że są właściwsze miejsca na stawianie religijnych symboli, niż szczyty ładnych gór. Widok z tej góry jest panoramiczny i urozmaicony, a stoki odkryte, więc dal towarzyszy wędrowcowi niemal cały czas.

Z jednej strony zobaczyłem w oddali (sprawdzałem na mapie: prawie 9 km) Wielisławkę i natychmiast poczułem pragnienie pójścia do niej; z drugiej strony zza grzbietu Łysej wychylał się jeden ze szczytów Kop – i też wołał mnie do siebie obiecując miły tete a tete. Z odrobiną żalu odmówiłem nie chcąc śpieszyć się, nakręcać kilometrów. Zakolem wróciwszy w Trzmielową Dolinę, odwiedziłem kilka ulubionych miejsc, zajrzałem w nieznane zakątki, wszedłem na ambonę, w końcu usiadłem na trawie, ale po chwili uznałem, że w tak ciepły dzień mogę się położyć. Leżałem z głową na plecaku patrząc na moją Dolinę i na niebo, aż w końcu… obudziło mnie chrapanie. Sprawdziłem czas, minęło 15, może 20 minut; poczułem ulgę, oznakę swojego nienasycenia, chęci wykorzystania całego dnia, bo przecież wiedziałem, że minie przynajmniej cztery miesiące nim wrócę tutaj.

Odwiedziłem grupę brzóz, które pewnego zimowego dnia niespodziewanie wyłoniły się z mgły czarując mnie swoim wyglądem; czarowały i dzisiaj.

 Byłem na leśnej dróżce wiodącej płytkim wąwozem, ponownie doświadczając zaskoczenia nagłą zmianą perspektywy, ucieczką horyzontu: idąc pod górę, widzi się tam bliski koniec drogi na tle nieba, a w chwilę później, po paru ledwie krokach, droga opada do stóp odsłaniając dal – niebieską ścianę Karkonoszy.

Do samochodu dotarłem po czternastu godzinach. Czułem w nogach ten czas. Na drogę powrotną miałem kupione jakieś chrupki (dla odpędzania snu), ale że ostatni kawałek zjadłem w połowie drogi, później rozpaczliwie walczyłem z sennością; do Leszna udało mi się dojechać po godzinie 22. Byłem zmęczony jak rzadko kiedy, aż miałem chęć zostawić mycie butów i siebie na jutrzejszy dzień. Na koniec dnia przyszła konstatacja: gdybym mógł jeździć w góry późną wiosną i latem, w czasie długich dni, ta moja chytrość słońca i drogi wykończyłaby mnie.

Późniejszy dopisek: dzisiaj dowiedziałem się, że w ciągu najbliższych tygodni jeszcze parę razy będę przyjeżdżać do bazy, a wieść ta od razu zbudziła we mnie nadzieję na szybki powrót w moje góry. Wszak ciągle niespełnione jest moje marzenie zobaczenia kwitnienia dzikich róż.