Dwa światy

090617

Dwa światy

Czasami mam wrażenie życia w tytułowych dwóch światach, a najczęściej wieczorem, gdy po skończeniu pracy odgrodzę się od chaosu karuzel myślami, muzyką i słowami. Dzisiaj mam calutkie sześć godzin czasu dla siebie! Lubię te rzadkie w sezonie wieczory, gdy mogę dłużej posiedzieć. Tyle godzin to dużo, ale czas ten mija niezwykle szybko, co potwierdza znaną prawdę o szybkim upływie dobrego czasu. Odpisuję na listy, piszę swoje teksty, trochę słucham muzyki albo czytam książki; zajęcia te przenoszą mnie daleko stąd, a przez to pozwalają odpocząć. Najwyraźniej odczuwaną ich cechą jest ogromny kontrast między tym, co dzieje się ze mną i wokół mnie w pracy, a w te ciche wieczorne i nocne godziny.

Nierzadko wrażenie odmienności światów bywa rezultatem nagłej zmiany otoczenia.

Przez trzy ostatnie dni chciałem wysłać pilny list, ale nie miałem możliwości wyrwania się z pracy na pocztę. Wczoraj wieczorem nadciągnęła burza, taka prawdziwa burza, z piorunami i rzęsistym deszczem. Słysząc wyjątkowo głośne bębnienie kropel o dach, wyjrzałem na dwór i przez ścianę wody zobaczyłem szary świat. Szybko zamknąłem drzwi i usiadłem odczuwając luksus suchości i ciepła. Gdy ucichło, wyszedłem na plac: niemal cały był zalany wodą na głębokość dwudziestu centymetrów. Dzień w gumowcach, westchnąłem i nim położyłem się spać, zapytałem google jak dojechać do placówki pocztowej w nieznanym mi mieście. Rano wody było „tylko” pięć centymetrów, było też błoto. 

Po śniadaniu wziąłem busa i w końcu pojechałem na pocztę. Idąc ulicą, w brudnych drelichach i w zabłoconych gumowcach, zobaczyłem mężczyznę idącego z naprzeciwka. Ładnie, czysto, lekko ubrany, na stopach miał białe adidasy. Zatrzymałem się i patrzyłem na jego buty wypatrując chociaż grudki błota, niechby ślad brudu, który potwierdziłby przynależność mężczyzny do tego samego świata.

Były idealnie czyste.

Chcąc dowiedzieć się, ile przejdę kilometrów w pracy, kupiłem krokomierz; okazało się, że w przeciętny dzień stawiam 15 do 20 tysięcy kroków. Przejście w gumowcach dystansu kilkunastu kilometrów po wertepach i błocie bardzo męczy nogi, ale to zmęczenie szybko mija, u mnie nawet bardzo szybko. Gorzej, że błoto męczy psychikę, która nie regeneruje się w tempie mięśni.

Nazajutrz po przelotnym deszczu chmury przeszły nad horyzont, nade mną niebo zajaśniało umytym błękitem, a wysokie trawy za ogrodzeniem zaświeciły kroplami wody. Wziąłem aparat i na chwilę opuściłem rozjeżdżony, błotnisty plac. Pobocze wału Warty płynącej opodal porastają klony jesionolistne, a wokół mnie rosły, jedne przy drugich, małe drzewka, samosiejki tego gatunku. 

Wspomniałem wierzbę iwę widzianą niedawno w Górach Kaczawskich, i myśląc o drzewach, na chwilę znalazłem się daleko stąd, w innym świecie.

W iwie tkwi wyraźna sprzeczność. Iwa jest jak ta matka, która rodzi wiele dzieci, ale niewiele się nimi zajmuje. Jest w niej żywiołowość i żywotność, silne pragnienie życia, ale przy tym ona nie dba o jego jakość. Iwa chce żyć, jednak żyje byle jak. Łamie się i przewraca, ale nawet próchniejąc, wydaje nowe pędy, a te, nie zważając na nic, pną się w obłędnym pędzie ku słońcu, oby tylko zdążyć wydać nasiona. Iwa nastawiona jest na ilość, nie na jakość. Jej życiowa maksyma mogłaby brzmieć tak: żyć, niechby krótko i w trudzie, byle zasypać świat swoim nasieniem.

To drzewo jest bardzo smutne w wyglądzie. Owszem, młoda i zdrowa iwa ma wgląd zwykłego, tuzinkowego, można powiedzieć, drzewa, ale szybko się starzeje, łamie, obumiera, a kończąc swój żywot, jeszcze daje soki nowemu życiu. Rosnąc w zwarciu, tworzy bardzo gęste, splątane lasy. Właściwie nie tyle lasy, co surrealistyczny splot życia i śmierci, próchna i młodych pędów. W Górach Kaczawskich widziałem laski łęgowe utworzone z wierzb, głównie iw. Gdy ogląda się je od wewnątrz, stojąc w nierzadko trudnym do przejścia gąszczu, pod chmurnym niebem zimowym, ma się wrażenie patrzenia na cmentarz drzew i jednocześnie na ich szkółkę, ale też widać tam przemożne pragnienie życia mimo wszystko. Żyć, by zostawić po sobie nowe pokolenie! Kiedyś z odrobiną zdumienia uświadomiłem sobie, że lubię łęgi wierzbowe właśnie dla ich żywiołowości, dzikości, tej ich nonszalancji wobec siebie. Te miejsca dają wyobrażenie dawnych puszcz i nieprzebytych mokradeł, przyrody nietkniętej ludzką ręką.

Natura często jest rozrzutna. Organizm mężczyzny wytwarza miliony plemników dziennie, topole rozsiewają wokół siebie dosłownie deszcz genów w ilości niewyobrażalnej. W plenności, w jakże skutecznym dążeniu do zostawienia po sobie potomków, podobne do iw są klony jesionolistne, które każdego roku wytwarzają krocie tysięcy nasion, a czynią to już w wieku kilku lat. Nie ma czasu! Trzeba szybko żyć, szybko owocować! Nic nie jest ważne, tylko życie. Znaleźć miejsce dla siebie i rosnąć. Byle zdążyć wydać nasiona, byle nowe pokolenie drzew z nich wyrosło.

Rośnie. Mocniejszy niż iwa, ale też niedbały w swoim życiu, łatwo łamiący się i pokręcony reumatyzmem już od wczesnych lat życia, klon jesionolistny pleni się bardzo szybko i właściwie wszędzie, chociaż najchętniej w wilgotnych lasach.

Wszedłem między drzewa i tam zobaczyłem kolejny kontrast dwóch światów: z półmroku, spomiędzy gęstych gałęzi klonu, strzelała w górę… kratowa konstrukcja słupa wysokiego napięcia. Wysoko nade mną zobaczyłem między liśćmi fragment jednej z trzech nitek przewodów wiodących niepojętą, niewidoczną, a jednak potężną moc wytworzoną przez człowieka.

Pewnego dnia przyjadą tutaj ekipy elektryków – pomyślałem – i wytną te drzewa, ale może jeszcze zdążą one rozsiać wokół swoje nasiona, zaczątki nowego życia.

Brzoza też jest plenna, zasiedlająca wolne przestrzenie i niewybredna, ale w trudny do opisu sposób czyni to inaczej. Ona łączy w sobie żywiołowość z dbałością, pospolitość z urodą, elegancję z liczebnością, tym samym godząc przeciwności swoim istnieniem. Głogi różowe, jabłonie czy magnolie są piękne w porze kwitnienia, kasztanowce i dzikie grusze w słoneczny dzień wrześniowy są urokliwe i ciepłe, klony i miłorzęby pysznią się kolorami jesieni, brzozy natomiast są piękne cały rok. Kiedyś zatrzymałem się, oczarowany, przed brzozą rosnącą na ulicy (pamiętam: było to na ulicy Ruskiej w Lublinie, jakieś 20 lat temu), w dzień późnego listopada. Na drzewie trzęsło się kilka ostatnich pożółkłych listków, a mnie się wydało, że brzoza broni się przed zgubieniem ostatnich śladów swojej urody, chcąc się podobać. Ujęła mnie bardzo swoim staraniem, wszak niezależnie od pory roku widzę ją ładną. Właśnie tak jest, ponieważ brzoza ma jeszcze jedną cechę wyjątkową: jest drzewem najbardziej żeńskim, najbardziej kobiecym. Po prostu najpiękniejszym. Gdy stanę pod brzozą płaczącą i podniosę głowę, nieodmiennie mam wrażenie patrzenia na kobiece ramiona wyciągnięte do mnie.

Niektóre wielkie drzewa wytwarzają wokół siebie niemożliwą do opisu aurę, ale najsilniejszą, i to już od swoich młodych lat, wytwarza brzoza. Aby ją poczuć, wystarczy położyć dłonie na pniu brzozy i wsłuchać się w siebie.

To, co się usłyszy lub poczuje, będzie jej szeptem i naszą odpowiedzią. Będzie naszą rozmową z brzozą. O ile zechce z nami rozmawiać, a my potrafimy ją usłyszeć.

W czasie ostatniej łazęgi, idąc stokami Maślaka, oczywiście obejrzałem brzozy, które kilka lat temu, gdy widziałem je po raz pierwszy, wyłoniły się z mgły, nagie i oszronione, a wyglądały niczym zjawy z ładniejszego świata. Były wtedy piękne niczym dworki z orszaku Pani Zimy. Stałem i gapiłem się na nie, chyba nawet z otwartymi ustami. Od tamtej chwili odwiedzałem je wielokrotnie, a potrafię wypatrzyć je z odległości kilku kilometrów; któregoś zimowego i śnieżnego dnia mozolnie szedłem ku nim, wysoko podnosząc nogi w kopnym śniegu.

Za wzniesieniem wału przeciwpowodziowego rosła akacja, czyli robinia akacjowa. Stoi tam sama, niewiele ma kiści kwiatów, ale budzi wspomnienia. Kiedyś, na wędrówce w Górach Wałbrzyskich, zachłystywałem się zapachem jej kwiatów – jakbym pierwszy raz w życiu je wąchał. Odkryłem wtedy dwa poziomy tego zapachu: pod słodkim, miodowym aromatem wyczuwałem inny, lekki i orzeźwiający. Wąchałem, odchodziłem i wracałem, by poczuć ten bukiet raz jeszcze. Wiele lat temu przyjechałem w ciepłą noc czerwcową do miejscowości, której nazwy już nie pamiętam; ostatni odcinek drogi wiódł akacjową aleją. Tamtej nocy szedłem tą aleją dosłownie brodząc w opadłych kwiatach, a one cicho szeleściły rozgarniane stopami, pachnąc miodem i słońcem.

Pod wieczór, licząc się z możliwością telefonu od szefa wzywającego do pracy (w zasadzie nie mam unormowanych godzin pracy), nie przebierając się poszedłem na spacer. Ubranie robocze ma, nawiasem mówiąc, istotną zaletę: mogę wejść gdzie chcę i usiąść gdziekolwiek.

Szczytem wału biegnie dróżka gruntowa, wokół zieleń, między kępami drzew widać rzekę. 

Niskie słońce nabierało tych intensywnych barw, które wyzłacają świat, ludzkiego ducha i zdjęcia.

Lubię polne i leśne drogi. Nawet gdy jadę samochodem bywa, że oglądam się i patrzę na nie z przyjemnością, czując chęć pójścia nimi i zobaczenia, gdzie mnie powiodą. Zapewne w moim zauroczeniu Górami Kaczawskimi niemały udział, a może i główny, mają ich urocze dróżki. Czasami wydaje mi się, że polne drogi zaczarowały mnie, gdy małym będąc chłopcem biegałem na bosaka drogami rodzinnej wsi mojej mamy. Mam w swoich zbiorach setki zdjęć dróg, wiele z nich rozpoznaję, a wszystkie są mi miłe. Drogi mają dla mnie cechy jednoznacznie kobiece: bywają kapryśne, zmienne i nieprzewidywalne, ale w tych ich cechach dostrzegam urok - właśnie jak u kobiet; potrafią czarować swoją urodą niezależnie od pory roku i pogody, budzą we mnie radość, pieszczą zmysł estetyczny, wypogadzają mojego ducha. Budzą tęsknotę i niemożliwe do ugaszenia pragnienie widzenia ich i pójścia nimi za horyzont. Gdy idę polną drogą, miewam wrażenie, właściwie pewność jej uśmiechania się do mnie – w odpowiedzi uśmiecham się do niej. 

Zza drzew wybiegł pies, zatrzymał się i patrzył na mnie; wyglądał na niepewnego albo zaciekawionego. Tak nie zachowuje się agresywne zwierzę, więc odezwałem się do niego. Podbiegł, a po chwili zobaczyłem jego właściciela. Później pomyślałem, że gdybym był kobietą, spodobałby mi się ten przystojny trzydziestolatek z ładnymi oczami i bujną czupryną.

Zaczęliśmy rozmowę, która z jego inicjatywy już po minucie zeszła na temat Boga i wiary.

Zaskoczyła mnie ta rozmowa ateisty z niewielką domieszką agnostyka, z teistą bliskim, jak mi się wydało, panteizmowi. Miła, spokojna, ciekawa, rzeczowa na tyle, na ile pozwalał jej temat, w końcu sprawiająca mi przyjemność.

Rzadko mam okazję normalnie porozmawiać na takie tematy, a właściwie na jakikolwiek temat; z typowym katolikiem w naszym kraju raczej nie można, a to z powodu czasami odczuwanego u nich patrzenie na mnie z góry albo bardzo małej wiedzy o swojej wierze, co często się zdarza. Ich wywyższanie się (nagminne wśród kapłanów) wywołuje u mnie raczej rozweselenie, w rozmowie jednak przeszkadza. Ten mężczyzna był inny. Sprawiał wrażenie prawdziwie i głęboko wierzącego tą wiarą, która ma cechy osobistego związku z Bogiem i której nie są potrzebni pośrednicy ani instytucje.

Zawróciłem towarzysząc Sebastianowi w jego drodze, później jeszcze staliśmy pod parkingiem rozmawiając, a przed pożegnaniem wymieniliśmy się telefonami.

Zadziwiające spotkanie kolejnych dwóch światów.

A wyszedłem na krótki spacer po pracy.