Recenzja książki "Miłość, muzyka i góry"

 

010421

Kilka miesięcy temu poprosiłem Dominikę Rygiel, właścicielkę bloga Bookiecik, o napisanie recenzji mojej książki „Miłość, muzyka i góry”.

– Jeśli nie ma pośpiechu, a tekst będę mogła napisać spontanicznie, proszę przysłać – przeczytałem w odpowiedzi.

W zakładce „O mnie” przeczytałem:

„Z biegiem czasu, z typowego pożeracza wszelakiego słowa pisanego, stałam się zmanierowanym molem książkowym, który ma spore oczekiwania wobec literatury. Często idę pod prąd i wbrew panującej czytelniczej modzie. Moje recenzje są szczere i być może mało dyplomatyczne. Płyną jednak z serca i są w stu procentach zgodne z moimi odczuciami.”

Ojej! – pomyślałem – A jeśli i ja przeczytam coś mało dyplomatycznego o swojej książce?

Jednak znalazłem też słowa wzbudzające moją nadzieję – obok niepewności:

„W książkach szukam jednak nie tylko emocji, ale przede wszystkim piękna języka, nietuzinkowego stylu, uderzającego liryzmu.”

Książkę wysłałem i czekałem, jednak po paru miesiącach ciszy zacząłem tracić nadzieję na przeczytanie recenzji.

Dzisiaj otworzyłem Instagram dla opublikowaniu paru zdjęć, i wtedy zobaczyłem wpis autorki o pojawieniu się recenzji. Za jej zgodą publikuję tutaj tekst i zdjęcie. Przepraszam za swoje zwątpienie, Dominiko.

* * *

Szlachetność uczucia – „Miłość, muzyka i góry”, Krzysztof Gdula

Spotykają się przypadkiem na szlaku. On błądzi po Górach Kaczawskich, ona zabłądziła w czasie. On żyje tu i teraz, ona, naznaczona wojenną traumą mentalnie nadal tkwi w latrach czterdziestych XX wieku. Zauroczony jej długim warkoczem oraz uroczą naiwnością i nieobyciem, nie licząc na nic, przygarnia ją pod swój dach. Impuls ten na zawsze odmieni życie obojga. Pomiędzy parą nawiąże się nić porozumienia, która z każdym dniem przybliży ich do siebie, łącząc prawdziwie bezinteresownym i czystym uczuciem miłości.

Ciekawa jest ta fabularna skromność i minimalizm Miłości, muzyki i gór. Krzysztof Gdula koncentruje się bowiem na prostocie przekazu. Narrację buduje głównie w obrębie relacji, jaka łączy Janka i Jasię. Jest w niej coś zaskakującego. To pewnego rodzaju oniryzm, nieuchwytna słowem niezwykłość, niezaprzeczalne odczucie odrealnienia. Bo jakże inaczej określić uczucie, które wiąże dwoje ludzi – Janka ze współczesności z młodziutką rusałką Jasią przybywającą z przeszłości? To uczucie nieprawdopodobne i abstrakcyjne niczym z pogranicza jawy i snu. Niedzisiejsze i zwietrzałe już spojrzenie na miłość, niedościgniony, być może naiwny, ale jednak ideał relacji łączącej parę ludzi.

Ów niedościgniony i utopijny niemalże wzorzec spotęgowany zostaje okolicznościami przyrody. Sielskie Pasmo Sudetów stanowi bowiem solidne tło dla tej biegnącej jednym torem, liniowej fabuły. Lato, wraz z całym wachlarzem swej beztroski doskonale współgra ze szlachetnością uczucia bohaterów. Pełne majestatu i spokoju górskie otoczenie zaś idealnie odzwierciedla jego siłę i nierozerwalność. Harmonia ta jest niemal idylliczna, trąci tym samym prozatorską naiwnością. Można jej zarzucić coś na kształt infantylności. Tkwi w niej jednakże liryczna, niepodrabialna nuta, która na długo jeszcze od lektury nie umyka i zostawia po sobie ślad. Nawet niezbyt udane zwieńczenie opowieści nie jest wstanie zatrzeć dobrego wrażenia.

Miłość, muzyka i góry do króciutka fantazja o tęsknocie za bezinteresownością w relacjach pomiędzy kobietą a mężczyzną, będąca jednocześnie dowodem na to, iż jej autora cechuje liryczna wrażliwość oraz niezaprzeczalna miłość do gór i kobiet. To pełne delikatności i wyczucia, ciepłe spojrzenie na relacje damsko-męskie, sportretowane w sposób sielski, romantyczny i niedzisiejszy. Sympatyczna i nietuzinkowa opowieść w odrobinę oldskulowym stylu.

Jednym zdaniem

Minimalistyczna narracja, w centrum której stoi para ludzi niemalże nie z tego świata. Sympatyczna opowieść o szczerym i czystym uczuciu z pogranicza jawy i snu.

— Dominika Rygiel

* * *

Pod tekstem zamieściłem swój komentarz:

Dominiko, dziękuję za ciekawą i zgrabnie napisaną recenzję.

Opowieść widzisz podobnie jak ja widzę, a dla mnie to była baśń, miłosna fantazja napisana dla siebie.

Bez zamiaru wydania, dodam. Po kilku latach tekst wysłałem do znajomej, i tylko dzięki jej namowom zacząłem szukać wydawcy.

O nakreśleniu zbyt idealnego związku już ktoś z recenzentów pisał, zapewne nie bez racji, ale ja spisywałem fantazję, a ściślej zapisywałem to, co pamiętał Jan. Może on pamiętał tylko ich dobre chwile?…

W jednej z recenzji przeczytałem opinię odwrotną do Twojej: zakończenie zostało ocenione jako najlepsza część opowieści :-) Oczywiście mam takie odmienności za normalne i naturalne.

Dominiko, dziękuję raz jeszcze. To pierwsza moja opowieść fabularna, a nie mam się za powieściopisarza. Lepiej się czuję w krótszych formach, w których mogę się skupić na przekazaniu swojej myśli bez otoczki potrzebnej w powieści. Tym bardziej cieszy przychylność znawczyni literatury.

W odpowiedzi przeczytałem:

Nie ma za co dziękować. Czytałam z prawdziwą przyjemnością, jestem książką bardzo pozytywnie zaskoczona! Od jej lektury minęło już naprawdę sporo czasu, a ja nadal ją pamiętam, ze szczegółami. :) Ciepła, sielska historia, taka, za którymi się tęskni.

* * *

Dominiko, naprawdę miło jest autorowi książki o miłości czytać takie słowa napisane przez kobietę.

Chciałem tutaj zwrócić uwagę na zgrabne i przywołujące miłe skojarzenia wykorzystanie angielskiego słowa „book” (fonetycznie „buk”), a więc „książka”, w stworzeniu słowa „bookiecik”.

Bukieciki są na stronie „Bookiecika” nie tylko w nazwie.

* * *

Może przy okazji kilka zdjęć miejsca, gdzie zaczęła się moja przygoda z Jasiami i gdzie się poznali? Taki widok zobaczył Jan wychodząc z lasu na Lastku. Ściślej: podobny, ponieważ zdjęcia powinny być zrobione w maju, a nie we wrześniu.

W głębi, niżej na zboczu, stoi ambona. Ta sama, której Jan nie widział rozmawiając z Jasią. Pamiętacie?