Góry Kaczawskie. Skały szczerzące zębiska. Błądzenie po Lubrzy

Dzień dwudziesty szósty, listopad.

Żółtym szlakiem z wioski Płoniny w stronę Lubrzy, po drodze szczyt Ostnik, skały Diablak i Karczmisko, dalej Stary Wapiennik, Niedźwiedzie Skały i Lubrza. Trzy raz Lubrza i powrót do Płoniny.

Dlaczego trzy razy Lubrza? Bo tyle razy wchodziłem na tę górę.

Chciałem poznać masyw Lubrzy – ot, i cały plan na trzeci dzień łazęgi.

W miejscu, gdzie we wsi Płonina żółty szlak zostawia szosę i wchodzi na łąki kierując się w stronę szosy nr 3, zostawiłem samochód i poszedłem. Zaraz na początku tej drogi mija się po lewej stronie skały i ruiny kamiennego domostwa, a niewiele dalej wzniesienie Ostnik, także ze skałami wychodnymi – odwiedziłem je wszystkie. Nie wiem ile lat mają ruiny domu, ale wyglądają staro: rozlatujące się ściany z czarnego kamienia wśród gęstych zarośli. Smutek ruin.

Gdy zobaczyłem jasne pasemko nieba nad zamkiem Niesyto, zrobiłem przerwę śniadaniową – wszak obiecałem sobie niespieszne wędrowanie, gdy po wstaniu przed brzaskiem boleśnie czułem mięśnie łydek. Piłem kawę i głodnym wzrokiem patrzyłem na jasność nieba. Tylko nad zamkiem niebo było czyste i świecące, a krótko później już nigdzie. Chmurzyło się coraz bardziej, popołudniu miał padać deszcz.

Znalazłem skały szczerzące na mnie zębiska, na dowód tej ich agresywności zrobiłem zdjęcia. Za to tuż obok leżały mniejsze głazy, na wpół zatopione  w ziemi, przyciśnięte czapami zielonych mchów, tak ciche i uległe, pogodzone z losem, że, zdawałoby się, tylko czekają na swój koniec.

Nim wszedłem między drzewa lasu, po lewej miałem rozległy widok Gór Ołowianych, a na wprost okolice Dudziarza. Mapa zapowiadała skały przy szlaku – i tym razem nie kłamała, były. Największa nazywa się Diablak i jest naprawdę okazała, jej najwyższa pionowa ściana ma ponad 10 metrów wysokości; nawet najłatwiejszym przejściem trudno byłoby wejść na skałę bez tych wszystkich lin i bloczków, nawet nie próbowałem. 

Następne skały, nieco odsunięte od szlaku, to Karczmisko: da się na nie wejść bez sprzętu alpinistycznego, wiem, bo wszedłem. Gdy z tych skał wróciłem na żółty szlak, stwierdziłem, że nie pasuje mi kierunek dalszego jego biegu. Opuściłem go chcąc podnóżem Grodzika obejść masyw, przejść schodzący ku szosie pas lasu w najwęższym miejscu, wyjść na łąki z drugiej strony i kierować się w stronę miejsca zwanego Stary Wapiennik, by z tamtej strony wejść na Lubrzę. Na stoku Grodzika czekały na mnie tak ładne widoki, że zrobiłem przerwę na zjedzenie kanapek i wypicie kawy. Kolejne miejsce warte zapamiętania i powrotu doń.

Chyba niezbyt dobrze wymierzyłem miejsce wejścia do lasu, bo miast skończyć się po 300 metrach, ciągnął się przynajmniej 600, ale wyszedłem dobrze, bo na godzinie czternastej zobaczyłem usypisko przy wapienniku.

Na mojej mapie jest w tym miejscu symbol pałacu czy dworu, a przede mną stały dwie ponure wieże, jakby instalacji technicznych.

Wszedłem w las ostrożnie, często wyjmując mapę i analizując przebieg dróg. Trochę było podobieństwa między drogami a ich nitkami na mapie, ale tylko trochę. Najlepszym sposobem okazało się iść pod górę. Tak po prostu. Gdy doszedłem do miejsca najwyższego, nie byłem pewny osiągnięcia celu, szczytu Lubrzy. Nie tylko przebieg dróg nie pasował mi, ale i to żółte słoneczko na mapie – znak miejsca widokowego, którego nie było: stałem wśród zwartych, wysokich drzew. Zrobiłem parę zwiadów w różnych kierunkach chcąc przekonać się, czy gdzieś tutaj jest wyższy szczyt. Nie było, ale został we mnie osad niepewności, malutki, ale był.

Postanowiłem zejść inną drogą, wrócić na żółty szlak, i ponownie wejść na szczyt drogą prostszą, łatwiejszą do odnalezienia, bo zaczynającą się przy oznakowanym szlaku.

Zaczął padać deszcz. Założyłem kaptur kurtki, ale że deszcz padał coraz intensywniejszy, po kwadransie wyciągnąłem pelerynę, taką fajną, z garbem na plecak i z porządnym kapturem. Kłopot z pelerynami polega na tym, że nie wiadomo kiedy je zakładać: czeka się na ustanie deszczu i w rezultacie zakłada pelerynę na mokrą już kurtkę.

Poszedłem lasem wypełnionym szeleszczącymi dźwiękami peleryny i kropel deszczu oraz intensywnymi zapachami. Mocno pachniały liście, ich zapach był apetyczny, nieco podobny do zapachu młodych, jeszcze na pół zielonych, orzechów włoskich. Czułem zapach grzybów i butwienia, jesienny zapach; znalazłem trzy piękne prawdziwki, stałem nad nimi nie wiedząc co robić, chciałem je zabrać, ale przecież wiedziałem, że doniósłbym je zupełnie zgniecione; zostawiłem je, ale z żalem. Niżej, w miejscach, gdzie wzdłuż duktów leśnicy układają stogi drewna, wciągałem ich intensywny zapach kojarzący się mi, jeśli tylko gdzieś go poczuję, z takim właśnie czasem, z wędrówką górskim lasem.

Szedłem wąskim duktem prowadzącym na zachód, i już po kilkunastu minutach wyszedłem z lasu na górską łąkę otoczoną lasem z trzech stron. Wyszedłem i stanąłem, zdumiony i oczarowany urokiem widoku w dole i przede mną: jęzor łąki opadał ku wiosce Mysłów, a po drugie stronie doliny stały liczne góry i górki. Wzrok przyciągały rozległe łąki i pola podchodzące wysoko po zboczach; najbliższą górą była urocza Osełka, której zdążyłem obiecać odwiedziny, ale z mojego  miejsca widokowego widziałem wiele szczytów.

 Jak się później zorientowałem, była to ta sama łąka, na której robiłem drugą przerwę, tyle że teraz byłem dużo wyżej, widoki mając rozleglejsze. Jeśli ktoś chciałbym przeżyć moje oczarowanie tamtym cudnym widokiem, niech żółtym szlakiem podejdzie na wysokość Karczmiska, i tam zejdzie ze szlaku w drogę opasującą Grodzik, i nim minie górę, skręci w prawo, by idąc południowym podnóżem góry, dojść na koniec wznoszącej się łąki, pod ścianę lasu.

Wtedy niech się odwróci.

Idąc żółtym szlakiem od zachodu, kilkadziesiąt metrów po minięciu Diablaka, w lewo i pod górę prowadzi szutrowa droga. Skosem trawersuje zbocze Lubrzy, a bliżej szczytu robi zakole. Idąc nią, doszedłem do tego samego miejsca. Byłem na szczycie. Chciałem jeszcze poznać drogę schodzącą ku Płoninie, wybrałem kierunek (trudno mówić o czytaniu mapy, skoro jest tak niedokładna) i poszedłem. U stóp góry droga kończyła się skrzyżowaniem w kształcie litery T: w lewo, czy w prawo? W prawo droga biegła pod górę, poszedłem w lewo, i wyszedłem daleko, aż na łąki w pobliżu Lisianki. Zawróciłem, i na skrzyżowaniu wszedłem na drugą drogę. Doszedłem nią do… szczytu. Zawziąłem się znaleźć tę drogę do Płoniny. Kluczyłem, szukałem, aż w końcu uznałem, że ten ledwie widoczny na pół zarośnięty dukt będzie tym właściwym. Tak, to była droga do wsi, ale kończyła się na łące ogrodzonej drutem. W prawo biegła skrajem lasu tak ładna droga, że poszedłem nią, dochodząc do żółtego szlaku; mam nadzieję, że zapamiętałem jej przebieg, bo chciałbym przejść nią raz jeszcze. W słoneczny dzień wiosny lub lata musi tam być pięknie.

Nie chcąc wracać znanym mi już żółtym szlakiem, zawróciłem, i idąc dalej wzdłuż ogrodzenia, później drogą, łagodnym stokiem schodziłem do wsi. W oddali widziałem jasną plamkę mojego samochodu.

Kończył się dzień, kończyła moja pierwsza w życiu trzydniowa wędrówka kaczawskimi drogami.