Witam, czyli o pisaniu listów

011016

Od kilkunastu dni prowadzę korespondencję dotyczącą pewnych zamówień i zakupów. Doświadczeń nie mam dobrych, ponieważ znaczna część listów jest dopraszaniem się o informacje, a cały proces doprowadzania spraw do finału przypomina mi próbę ruszenia pod górę na oblodzonej jezdni. Zadaję pytanie, nie otrzymuję odpowiedzi, lub czytam zdania zupełnie nie na temat, albo wprost słowa nie zawierające żadnych informacji; pytam o A, B i C, w odpowiedzi czytam tylko o A, a niżej chwalenie się ich ISO. Pytam ponownie, odpowiedzią jest brak odpowiedzi. Po serii takich „listów” mam chęć trzasnąć pokrywą laptopa. Jak w czasie lektury książki „Proces” Kafki, zalewa mnie poczucie absurdu – wynik braku możliwości porozumienia w prostych sprawach. Co ciekawe, i o czym jeszcze napiszę, w rozmowie telefonicznej łatwiej uzyskać porozumienie. A te listy…

Wszyscy zaczynają je i kończą według jednego schematu.:

Witam,

 ple, ple, ple.

Pozdrawiam

Czy nikomu już nie przeszkadzają te dziwne nawyki ostatnich lat? Mnie przeszkadzają, dlatego pozwolę sobie na napisanie paru uwag.

Wita się gości w progu swojego domu, w liście pasowałby użyć tradycyjnych form powitania, dobranych w zależności od naszej zażyłości z adresatem listu. Nie jest to duże uchybienie, jednak jest. Uważam, że po słowach powitania powinna być postawiona kropka – znak zakończenia naszej wypowiedzi i jednocześnie znak przerwy, tutaj symbolicznej przerwy dla dania czasu na odpowiedź. W przeciwnym razie będzie tak, jak mam w czasie każdej rozmowy telefonicznej z pewną panią z biura mojej firmy, która jednym tchem, bez żadnej przerwy, mówi „dzień dobry” i to, co ma mi powiedzieć. Ta pani pozbawia mnie w ten sposób możliwości odpowiedzi, a więc zachowuje się tak, jakby nie oczekiwała mojego życzenia jej dobrego dnia, czyli zachowuje się nieuprzejmie. W moim odbiorze tak samo jest w liście, w którym po słowie „witam” stawia się przecinek i list zaczyna z małej litery: nie oczekuje się mojej odpowiedzi na powitanie. Mają tutaj też zastosowanie ogólne reguły pisowni: pierwszy wyraz listu jest jednocześnie pierwszym wyrazem zdania, więc powinna stać tam wielka litera, jak na początku każdego nowego zdania.

Pod tekstem można zamieścić pozdrowienie wysyłając pocztówkę znad morza do kumpla czy brata. W naszej kulturze nie jest to właściwe w liście do nieznanej osoby. Owszem, do znajomego tak, ale nie do obcego, a już zwłaszcza, gdy adresat jest sporo starszy lub pełni wysokie, prestiżowe stanowisko; w takich sytuacjach słowo „pozdrawiam” może być przyjęte za spoufalanie się. Jeśli z jakichś powodów nie chce się napisać tradycyjnej formuły pożegnania, można ją zmodyfikować, zawsze dostosowując do naszych relacji z adresatem. Wydaje mi się, że pod krótkim listem służbowym wystarczy podpis, chociaż tradycyjne pożegnanie nie zaszkodziłoby zamieścić. Jeśli wymieniamy się listami tak, jak smsami, siedząc przy komputerze i od razu odpisując, wypada pominąć formuły powitania i pożegnania, a list zacząć zwyczajowym zwrotem, na przykład „Panie Kowalski” czy „Panie Piotrze”.
Nie, źle napisałem: pierwszy zwrot bywa źle przyjmowany, tak się zwraca przełożony do podwładnego. Więc jak? Najbezpieczniej napisać "Szanowny panie". Tutaj napiszę, że dla mnie formą najbardziej naturalną jest zwracanie się do drugiego człowieka po imieniu, per ty. Podobał mi się taki zwyczaj w UK, ale w naszym kraju zwyczaje są inne.

Z podpisywaniem listów nie jest źle, tutaj nie mam uwag, chociaż zdarzają się niepodpisane, ale wspomnę jeszcze o tych nieszczęsnych pozdrowieniach. Pewien mój współpracownik z firmy kończy list szyfrem pisanym wielkimi literami, w którym dopatruję się skrótu: PZDR. Dlaczego wielkie litery? Może nie działa mu klawisz caps lock, a może myśli, że tak powinno się pisać. Nie wiem. Ilekroć widzę ten okropny zlepek liter, mam chęć odpowiedzieć: skoro nie masz dla mnie sekundy czasu potrzebnej do napisania całego wyrazu, to daruj sobie te „pozdrowienia”, bo są bardzo nieszczere.

Zadziwia mnie i szokuje powszechność tych dziwacznych zwyczajów. Piszą tak nie tylko ludzie z niskim wykształceniem, ale i osoby z tytułami naukowymi, także z dziedzin humanistycznych, więc bliższych mowie. Wiele mówiąca o stosunku do ojczystego języka jest obojętność tych osób, a właśnie po nich można by spodziewać się większych umiejętności posługiwania się słowami naszego języka i większej dbałości o niego, także umiejętności myślenia. Piszę o samodzielności w myśleniu, ponieważ zdarzało mi się czytać lub słyszeć wyjaśnienie, iż wszyscy tak piszą, to i ja też.

A niech sobie wszyscy tak piszą, ja nie będę.

Jeszcze parę słów o wspomnianym dopraszaniu się odpowiedzi, o odpowiedziach nielogicznych, niepełnych, nie na temat.

Gdy nie korzysta się z umiejętności czytania, zanika umiejętność zrozumienia sensu czytanego tekstu. To stwierdzenie nie jest moje, gdzieś przeczytałem o takich wynikach badań i, pamiętam, początkowo nie dawałem im wiary, ale późniejsze liczne doświadczenia przekonały mnie do prawdziwości tych słów. Czasami wystarczy powiedzieć to samo, co czytający miał na kartce, nawet używając podobnych słów, żeby nasz słuchacz zrozumiał tekst, który po samodzielnym przeczytaniu był dla niego niejasny. Analfabetyzm osoby znającej alfabet. Szokujące, ale prawdziwe, chociaż, aby być uczciwy wobec tych ludzi, wypada mi zaznaczyć, iż w takich przypadkach na pewno współwinnym bywa brak czasu, nawał spraw służbowych.

Jest jeszcze jeden fakt, który czasami budzi moją wesołość: pisze te słowa robotnik zajmujący się naprawami karuzel i kierowaniem ciężarówką. Żaden urząd nie zatrudniłby mnie z powodu braku wykształcenia, nawet do przekładania papierków na biurku; żadna firma nie zatrudni do prowadzenia ich korespondencji czy pisania pism, ponieważ nie zależy im na ich poprawności, lub poprawność rozumieją niewłaściwie.

Postscriptum.

Zaznaczam, że pisałem o moim widzeniu poprawnie napisanego listu. Ponieważ nie wiem, jak nakazują pisanie poloniści, a sam nim nie jestem, nie można przyjmować moich zasad jako jednoznacznie obowiązujących.