Nowy sezon, starzy znajomi

300918

Czernica, Babiniec via czarny szlak, Pasternik, wzgórze nad Bystrzycą, miejsce na Buczyńcu, Sołtysia Czuba, Pustak, Babiniec, Czernica.

Nie czułem entuzjazmu na myśl o wyjeździe, pierwszym przecież od półrocza, a stan ten niepokoił mnie. Opatrzyły mi się góry? A może to oznaka starzenia? Dopiero później doszedłem przyczyn: za bardzo mam wypełnione dni, brakuje mi chwil nicnierobienia i czasu na pisanie, kuszącą więc okazała się chwilowa myśl o dniu spędzonym nad klawiaturą. Oczywiście pojechałem wiedząc o późniejszym pojawieniu się żalu do siebie, zwłaszcza gdyby dzień okazał się słonecznym. Takim właśnie był. Dalekiego wschodu i zachodu słońca nie widziałem, ale tylko z powodu wybranej trasy. Nie eksperymentowałem jadąc w jedne z najpiękniejszych miejsc kaczawskich, a te widokami hojnie mi odpłaciły za zaufanie.

Na szlak wyszedłem w rękawicach, a dłonie mi marzły, jednak nim zdecydowałem się zdjąć plecak i wygrzebać z niego zapasowe, stwierdziłem, że już nie są potrzebne. Krótko później niepotrzebna okazała się bluza polarowa, następnie jeden i w końcu drugi sweter. Był słoneczny i ciepły dzień zielonej jeszcze jesieni. Tylko trawy pośpieszyły się w tym roku, drzewa natomiast przymiarki dopiero czyniły do swoich jesiennych kreacji.

Południowe stoki Babińca są bardzo rozległe, łagodne i odkryte, więc w miarę zdobywania wysokości horyzont oddala się odsłaniając kolejne góry. Gdy w odpowiednim miejscu spojrzy się za siebie, na południe, zobaczyć można drobny szczegół łatwy do przeoczenia: ponad falistą, zieloną linię niewielkich wzgórz wystaje niebieski malutki stożek, na którym przy dobrej widoczności można zobaczyć zarysy budowli. Tak oto pojawia się Śnieżka, z tego miejsca niepozorna górka, ale przy każdym kolejnym obejrzeniu się góra rośnie, windując za sobą pojawiającą się nieco później rozległą linię Karkonoszy. Bliższe góry ulegały licznym przemianom, a te, mimo iż naturalne i tyleż razy widziane, nadal potrafią ciekawić i zdumiewać, jeśli tylko da się im szansę dostrzeżenia. Góry maleją i rosną, przesuwają się względem siebie, ale też obracają wokół siebie pokazując się z innej strony i w innym towarzystwie. Czyż nie jest dziwny ten złożony, wieloraki ruch nieruchomych gór?

Wśród błyszczących rosą traw i nad nimi błyszczały drżące nitki babiego lata, w obserwatorium na Śnieżce chyba ktoś otwierał okno, puszczając aż tutaj słoneczne zajączki, nad lasem statecznie krążył kraczący kruk (co za połączenie słów!), drzewa na stoku sąsiedniej góry puszczały swoje długie cienie. Nieco później wszedłem na wielkie pole żółto kwitnącej gorczycy białej (Janku, dziękuję za identyfikację) i usłyszałem niskie i wielobrzmiące, dobiegające ze wszystkich stron, buczenie tysięcy owadów. Zatrzymałem się i słuchałem, uświadomiwszy sobie oczywisty fakt związku tego dźwięku z ciepłymi dniami; w zimie pola ucichną, a buczenie pszczół ponownie usłyszę za pół roku.

Często zatrzymuję się na szlaku i patrzę w dal lub na coś bliskiego, albo i nigdzie. Patrząc, raczej chłonę chwilę i jej atmosferę, niż obserwuję. W miarę upływu moich lat lubię takie chwile coraz bardziej. Z nich składam sobie obraz swojego dnia, tego właśnie dnia, który chciałbym uczynić wyjątkowym zapamiętaniem, ale akurat z tym różnie bywa. Coraz częściej dochodzę do wniosku, że zapamiętanie chwili nie jest zależne od mojej woli ani nawet od siły wrażeń, od podobania się. Mogę powtarzać sobie słowa podziwu i zachwytu, ale dopiero czas pokaże, czy akurat tę chwilę zapamiętam. Bywa niejako odwrotnie: drobne zdarzenie, momentalne wrażenie, niepozorny według pierwszej oceny widok, trwa we mnie latami i często budzi się przynosząc mi żywe i kolorowe wspomnienie minionych chwil.

Natura karmiła mnie. W lasach zbierałem jeżyny (przy nich wspomnienie pewnego sympatycznego Anglika, którego dawno temu nieskutecznie próbowałem nauczyć prawidłowej wymowy tego słowa), a pod starymi, niechcianymi jabłoniami napełniałem kieszeń jabłkami; część z nich była lepsza w smaku od nowych odmian.

Po drugiej stronie Babińca rośnie las, w którym kiedyś zmyliłem drogę chcąc dojść do Pasternika, wzgórza za lasem.

Mam w pamięci miejsca, które spodobały mi się i które chciałbym zobaczyć ponownie, ale nie pamiętam gdzie je widziałem. Kilka lat temu przy leśnym dukcie zobaczyłem kilka wielkich buków. Widzę je nadal, widzę skały wokół ich masywnych korzeni, czuję swój podziw dla nich, ale zapomniałem gdzie ta droga, gdzie rosną te drzewa. Ucieszyłem się niedawno w czasie przygotowywania tekstów do książki o Górach Kaczawskich, ponieważ znalazłem opis tego miejsca w przepastnym już worku moich dopisków. W tym roku odwiedzę tamte buki. Podobnie mam z lasem między Babińcem z Pasternikiem: chciałem raz jeszcze zobaczyć jego głębokie jary i omszałe skały. Udało mi się częściowo. W las wszedłem na wyczucie, jeden stromy i ciemny jar znalazłem, ale nie trafiłem do pamiętanego wysokopiennego boru świerkowego z zielonymi skałami. Wrócę tam, ponieważ analizując mapę dowiedziałem się, gdzie źle skręciłem i jak iść powinienem.

Właśnie pod Pasternikiem wszedłem w wielkie pole żółto kwitnącej gorczycy – widok warty zobaczenia.

Najpiękniejsze wzgórze Bystrzycy nie ma podanej na mapie nazwy. A może nie ma wcale? Może mieszkańcy nie odczuwają potrzeby jej nazwania? To nie spekulacje. Na drugi dzień rozmawiałem z mieszkańcem kaczawskiej wioski; zapytał, gdzie idę. Odpowiedziałem, że na Skowrona i usłyszałem pytanie:

– A co to jest?

Góra wznosiła się za jego plecami.

Cenić należy ludzi, którzy chcą wiedzieć na co patrzą, ponieważ wiedza nie tylko porządkuje świat, ale też wzbogaca go i upiększa.

Wzgórze nad Bystrzycą przyciągało mój wzrok od dawna, ale dopiero w minionym roku wszedłem na nie po raz pierwszy; dzisiaj byłem tam trzeci raz i na pewno nie ostatni. Była obiadowa pora, ciepło i słonecznie, siedziałem więc pod dębem i patrząc przed siebie rozmawiałem z żoną. Mam nadzieję na związanie się w mojej pamięci obrazów tej górki z moją małżonką.

Nie było jeszcze za późno żeby pójść dalej, więc poszedłem – jak zwykle chytry drogi w pierwszy dzień górskiego sezonu. W rezultacie w czasie dwunastu godzin przeszedłem ponad 25 km i na drugi dzień nogi miałem niemrawe. Dokładnie tak samo było rok temu, a ponieważ pamięć mam dobrą, tyle że krótką, za rok, pierwszego dnia sezonu znowu się złacham i wracać będę na drewnianych nogach. Gdzie byłem, pytacie? Chciałem sprawdzić zapamiętanie przejścia lasem do jeszcze jednego mojego miejsca. Takiego zwykłego, a niezwykłego swoim działaniem na mnie. 

Wejście w las pamiętałem, mały wyraźny dukt odnalazłem od razu, wiedziałem w którym miejscu należało skręcić między drzewa w dół stoku, ale zachciało mi się sprawdzić, dokąd ten dukt prowadzi, więc poszedłem. Drogi było coraz mniej, a coraz więcej siewek i pędów jeżyn. Wracać? Ale jeśli skręcę w lewo, wyjdę z lasu akurat na moje miejsce – kalkulowałem, trochę znając topografię okolicy. Owszem, tak było, ale najpierw musiałem dojść przez gąszcz na brzeg lasu, a gdy już tam byłem, zobaczyłem strumień płynący jarem o urwistych brzegach. Przejście znalazłem, ale skrót nie okazał się skrótem. Wiem jednak, gdzie prowadzi dukt: nigdzie, czyli w jezyny, jak mówił wspomniany Anglik.

Inną drogą doszedłem do Babińca i innym zboczem tej góry schodziłem ku wiosce. Polna droga prowadzi brzegiem lasu, niżej wpada na chwilkę w brzozowy zagajnik, tu i tam chowa się w cieniu przydrożnych drzew. Zielona, słoneczna i widokowa. Tylko z tej drogi i z żadnej innej widać trzy góry ustawione w szeregu: dwie swojskie, kaczawskie – Czernicka Góra, Stromiec – a do nich łaskawie dołącza daleka i wyniosła Śnieżka.

Gdy dzień wcześniej zadzwoniłem do właścicielki domu Konopka w Czernicy prosząc o nocleg, usłyszałem miłe i ciepłe słowa. Dziękuję Ci za nie, Bożeno. Dziękuję za miły wieczór i pyszną, kolorową kolację.