O podobieństwach

010620

Kiedy człowiek sprowadza na świat dziecko, zajmuje się nim, starając się zapewnić mu dobre warunki życia. Nawet gdy jest już dorosłe, myśli o nim i nieba by przychylił, żeby było mu dobrze, a kiedy źle się dzieje, rodzic martwi się i stara pomóc.

Teraz wiem, że dokładnie to samo czuje człowiek w stosunku do napisanych przez siebie książek. Wszak są one jakby duchowym odpowiednikiem dziecka. Mówi się czasami, że swoje dziecko jest kością z kości, krwią z krwi, i w pewnym sensie tak jest (chociaż bardziej prawdziwe jest w odniesieniu do matki niż ojca), książka natomiast jest dzieckiem ducha autora. To on wydobył z siebie myśli, wrażenia, idee, marzenia i tęsknoty, on ubrał je w słowa, nierzadko tworząc postaci mające swoją udawaną realnością pomóc w przekazie.

To jego świat. Później okazuje się, że właściwie nieograniczona władza, jaką ma nad nim, kończy się nagle w chwili ukazania się książki. Wydrukowana, staje się bytem niezależnym od autora i teraz jedyne, co może, to udzielić jej pomocy w znalezieniu czytelników.

Staram się jak potrafię, ale coraz wyraźniej widzę, że niewiele mogę pomóc.

Ostatnio przyszło mi do głowy, że moje książki są jak dorosłe dzieci, które stosując wpojone im przez rodziców prawe i godne normy, mają w życiu trudniej od tych, którzy zasad takich nie znają i nie stosują.

Chciałbym dostosować swoje dzieci do wymogów współczesnego świata, jednak nie tylko nie potrafię, ale i nie chcę. Zostaje mi tylko patrzeć na ich życiowe perypetie.

* * *

Napisałem dwie duże powieści, ale nie mam się powieściopisarza. Lepiej się czuję w krótkich formach, zwanych przeze mnie dopiskami, a w których staram się wyrazić to wszystko, co mnie zajmuje, fascynuje czy porusza, więc takich, jak ten właśnie tekst.

Tutaj dopatruję się pewnych podobieństw między moimi dopiskami, a ostatnio czytanym Stasiukiem.

W tych moich tekstach jest niemal wyłącznie meritum, więc to, co dobyłem z wnętrza siebie i zamieniłem na słowa. Są próby pokazania swojego świata, ale i mechanizmów naszego przeżywania. Jest zapis wrażeń dla zatrzymania dobrych chwil. Czasami i tych gorszych, ale przecież moich.

Dużo jest o pięknie. Owszem, różne są jego oblicza i rodzaje, ale łączą ich pozytywne wrażenia. Wyrażenie „literatura piękna” rozumiem dosłownie i inaczej nie potrafię. Ma być piękna. Nawet jeśli opisuje brzydotę, ma to robić z klasą: ładnym stylem, zajmująco, prawdziwie. Tekst ma pociągać urodą słów, trafiać do czytelnika, poruszać w nim uśpione zwykle struny jego wrażliwości. Ma ukazywać świat przeżywany duchem autora.

Niestety, coraz częściej mam do czynienia z tekstami napisanymi byle jak, miernym stylem, czasami nawet z wyraźnymi błędami. Albo czytam książki nieźle napisane, ale nafaszerowane negatywnymi emocjami, przejaskrawioną ludzką brzydotą, wypełnione tragizmem, któremu prawdziwości odejmuje jego skoncentrowanie.

Bardzo obcy jest mi gust ludzi przedkładających brzydotę nad piękno. Tak bardzo obcy, że nie chce mieć z nim nic wspólnego. Może w obawie o zarażenie się ponuractwem i fascynacją brzydotą.

* * *

Dwa lata temu zająłem się zebraniem moich tekstów rozrzuconych w różnych miejscach komputerowej pamięci, ich wyborem, tematycznym posegregowaniem i korektą, a to z myślą o zainteresowaniu wydawnictw. Wybrałem też tytuł: Wrażenia i chwile.

Było zgodnie z moim spodziewaniem. Owszem, opowiedziało kilka wydawnictw: jedni ograniczyli się do pochwał i jednocześnie wyrazili wątpliwości co do swojego zarobku, drudzy od razu i wprost chcieli ode mnie sporych pieniędzy, większość odpowiedziała milczeniem, czyli tak naprawdę wszyscy odmówili. Pracownica jednego ze znanych i dużych wydawnictw zrobiła mi ładny prezent. Otóż napisała w liście do mnie, że ma w pamięci komputera moje testy wysłane do wydawnictwa osiem lat temu, i pamięta o mnie. Wymieniliśmy kilka listów, namawiała mnie na znalezienie sponsora, ale gdzie mi do takich operacji! Dodam, że dziesięć lat temu podjąłem pierwszą próbę wydania, opisywana była więc drugą, stąd fragmenty moich „Wrażeń i chwil” w komputerze redaktorki wydawnictwa.

Nie sądzę, żebym jeszcze kiedyś zdecydował się na kolejną próbę. Nie dość, że łatwo się zniechęcam, to jeszcze mam opory przed wysyłaniem spisanych wrażeń z chwil mojego życia do obcych osób dla oceny. Gdyby było mnie stać, zapłaciłbym za wydanie, mając taki układ za bardziej przejrzysty, ale skoro nie stać, wypada zakończyć sprawę.

Przygotowany tekst, obrosły wieloma plikami pomocniczymi i roboczymi, podzielił los innych moich dużych tekstów: znalazłem mu stałą przystań w pamięci komputera i na paru serwerach – dla pewności.

Dużo „dopiskowych” tekstów jest tutaj, na blogu, zwłaszcza w starszych postach, ale chyba nie ma nikogo, kto przebijał się przez dwa tysiące stron opublikowanych tutaj słów. Dla chętnych, w następnym poście zamieszczę ich niewielką część.

Ten, kto je przeczyta, da życie tym moim dzieciom.

Tutaj jest starszy post związany z tymi tekstami, one same pojawią się na blogu za parę dni.