Zimno i ciemność, czyli grudniowe smutki

Te dwa dopiski grudniowe, ślady mojej zimowej depresji, napisałem około 10 lat temu. Na szczęście ostatnio nie przeżywam tak ciężko braku słońca, niekończących się nocy grudniowych, w czym zasługa nie tylko pracy nad sobą, ale i moich zimowych wędrówek, jak mniemam.

Szarość i brud. Ciemność i zimno. Rano otwieram oczy i patrzę w ciemność; w słabej poświacie ulicznej latarni majaczą kontury mebli zamarłych  w odrętwieniu. Zamykam oczy i zwijam się w kłębek pod ciepłą kołdrą. Ciemność zaczyna mój dzień i ciemność go kończy. Brodzę w niej jak w błocie. Otwieram oczy. Zamykam oczy. Ciemność. Budzik znowu brzęczy, więc wstaję i niechętną nogą stawiam lękliwy krok w gęstą i zimną ciemność. Poruszam się, bo wiem, że tak trzeba, ale dlaczego właściwie muszę tak robić, tego nie wiem. Obowiązek, odpowiedzialność – kołaczą mi się w głowie przeraźliwie puste słowa. Omijam grzejnik i wyciągam rękę wiedząc, że przy czwartym kroku dłoń trafi na wyłącznik światła. Światło i brzydota pokoju rażą moje oczy. Naciskam przycisk czajnika i kręcę się między ścianami automatycznie wykonując, jak maszyna jakaś, bezsensowne czynności, starannie omijając wzrokiem czarne okno.

Ubieram górę ubrań i wychodzę w ciemność czując, jak zimno wchodzi we mnie bez przeszkód, bez oporu ze strony mojego bezbronnego ciała. Zimne mam płuca i jelita, marznie mi serce i marzną myśli, a mięśnie napinają się i drżą w żałośnie nieskutecznych próbach ogrzania mnie. Kulę się więc, wciągam głowę w ramiona, ręce przyciskam do siebie i idę patrząc pod nogi. Muszę, więc idę. Nie ma Eos, nie ma słońca, nic nie ma, bo wszystko rozpada się w ciemnej nicości, tylko zimno zostaje i moje ja starające się wykrzesać z siebie odrobinę optymizmu.

Tamtemu marcowemu rankowi łatwo było mi nadać indywidualne rysy twarzy i zapamiętać go, bo był piękny, ale te czarne ranki? Jak je zapamiętać? Po co? Albo inaczej: co uczynić, abym chciał je zapamiętać? A przecież tylko wtedy nie będę w piątek dociekać, gdzie się podziały wcześniejsze dni tygodnia, skoro wczoraj był wtorek, a przedwczoraj niedziela.

Noc mnie budzi i noc usypia. Wychodzę w zimną, mokrą noc, brodzę w ciemności, rozgarniam ją ramionami, pragnieniami i tęsknotą. Ciemność jest zimna i lepka, nieustępliwa; ciemność przyciąga mój smutek, przylepia się do mnie i przenika przez skórę. Odgradzam się od niej blachami samochodu, jego światła rozgarniają ją na parę kroków przede mną, ale ledwie minę to oczyszczone miejsca, ona znowu zamyka się, ciemna, paskudna, przygnębiająca. Wchodzę do hali oświetlonej zimnym światłem neonówek, ciemność zostawiając za sobą, ale wracając, znowu zanurzam się w noc - mokrą i zimną. Nie ma dnia, ale pazernej nocy to wszystko mało, nadal rośnie, rośnie, wydłuża się bez końca, jednym swoim końcem chcąc dotknąć drugiego i zaanektować całą dobę.

Ogarnia mnie smutek niedzielnego wieczoru, przykra myśl o poniedziałku i całym tygodniu monotonnej pracy, o kolejnym szeregu jednakowych, szarych dni…

Nie wiem, jak mam się bronić przed natarczywością nocy. Nie wiem. Co ja właściwie wiem?

Jak w czasie trwania chwili dostrzec jej wyjątkowość? Jak ją docenić? Jak w tej jednej chwili zamknąć piękno i szczęście? Trwanie i dzianie się, uśmiech i radość, życie i dostępną mi wieczność? Dlaczego tak się dzieje, że w minionym czasie, we wspomnieniach, najłatwiej znaleźć to, czego tak bardzo brakuje nam wokół siebie i w nas? Jak sprawić, aby chwila obecna, tutaj i teraz, była tą wyjątkową, mieszczącą całą radość życia? 

Wierzę, że w nagrodę docenienia, chwila rozciągnie się w czasie i da wiele, może nawet wszystko, czego mi brakuje, ale jak ją poznać, jak uruchomić w sobie ten tajemny mechanizm wynoszenia ponad ciemność nocy?

Jak, skoro nie ma dnia?