290924
Miało być (i było) pochmurnie, dlatego zdecydowałem się pojechać
na grzyby w Lasy Janowskie. Niewiele ich znalazłem: w 9 godzin,
oczywiście z przerwami, zebrałem półtorej typowej łubianki na
truskawki. Znalazłem kilka prawdziwków i garść niewielkich
maślaków, a najwięcej przywiozłem maślaków sitarzy, jednak
dzień uznałem za udany, wszak nie szperałem w internecie, byłem
wśród drzew, szedłem, patrzyłem i oddychałem leśnym powietrzem.
Rozmawiałem chwilę z dwojgiem spacerujących ludzi. Kobieta
zobaczywszy moje grzyby powiedziała o dużych kępach sitarzy
widzianych nieco wcześniej. Wyjaśniła mi jak do nich trafić,
poszedłem tam i brew spodziewaniu znalazłem. Faktycznie, było ich
kilkadziesiąt, ale tak małych, że zmieściły się w dwie garście.
Lasy są tam głównie sosnowe: jasne, niezakrzaczone, wygodne do
chodzenia i po prostu ładne. Rosną na piachach, widuje się
niewielkie piaszczyste wzgórki, a w zagłębieniach są podmokłe
miejsca i bagna. Liczne są szerokie i równe leśne dukty; można
iść nimi nie patrząc pod nogi, a w górę, na kołyszące się
korony wysokich sosen.
Oczywiście odwiedziłem rezerwat Imielty Ług..
Wody w stawach jest mniej niż było rok temu; na zdjęciach widać
odsłonięte muliste czarne dno.
Za to śmieci wcale nie jest mniej:
idąc brzegiem lasu i mokradeł, kątem oka zobaczyłem błysk
światła. Woda? Podszedłem bliżej i zobaczyłem…
Jeśli już piszę o mokradłach Lasów Janowskich, wspomnę o Bagnie Rakowskim pod Frampolem:
Często słyszałem krzyk odlatujących ptaków, kilka razy udało mi
się zobaczyć je w przerwach między drzewami. Ich głos brzmiał
przejmująco smutno i budził mój protest. Uświadomiłem sobie, że
nie wiem, kiedy po raz ostatni widziałem bociany i jaskółki.
Odleciały niepożegnane...
Obrazki ze szlaku
Pod niebem ruch i krzyk odlatujących ptaków, a łabędzie spokojnie
zajmują się swoimi sprawami.
Trzcinowiska.
Jakie to ptaki?
Widziałem mnóstwo jeżyn, ale bardzo mało dojrzałych.
021024
Z
końcem astronomicznego lata skończyły się ciepłe i słoneczne
dni. Patrząc na prognozy pogody, widziałem zdecydowaną przewagę
chmur, jedynie na dzisiaj zapowiadano trochę słońca, zwłaszcza
przed południem. Pojechałem, bo jak słusznie zauważyła moja
żona, jeśli kilka dni nie jestem na włóczędze, „to mnie nosi”.
Nie
wiedziałem gdzie pojechać, ale i gdy już wybrałem okolicę, nie
miałem pomysłu na trasę, czułem jednak potrzebę powłóczenia
się polnymi drogami i bezdrożami. Tak po prostu, bez określonego
celu. Iść gdzie oczy poniosą i patrzeć na niebo, drzewa, na
miedzę z różanym krzewem i na mrówki rządkiem przechodzące
przez drogę; usiąść pod brzozą i popatrzeć w dal, puścić
myśli wolno popijając ulubioną herbatę z sokiem malinowym. Owe
niezdecydowanie widać na mapie z zaznaczoną trasą.
Pierwszą
taką przerwę miałem pod znajomą brzozą, a siedząc na między
pod nią, zobaczyłem w pobliżu kępę brzóz, niezauważony
wcześniej mały zagajniczek betuli penduli. Przywitałem się z
nimi, obejrzałem ze wszystkich stron, sfotografowałem gęste i
długie gałązki tworzące zielony namiot wokół. Zaczynają się
pięknie przebarwiać. To urocze miejsce dodaję do swojej długiej
już listy miejsc ulubionych. Poszedłem dalej, zatoczyłem koło i
tak się złożyło, że po paru godzinach wróciłem w to samo
miejsce, na drogę pod lasem, właśnie tą:
Idąc
nią, blisko znajomych brzóz zobaczyłem zieloną ścieżkę
odchodzącą w bok od drogi. Wszedłem na nią i w ten sposób
poznałem kolejne urocze miejsce. Ścieżka trawersuje zbocze,
zdobiona jest pojedynczymi drzewami, a o jej walorach widokowych
niech świadczy fakt postawienia tam dwóch ławek. Było pochmurne
późne popołudnie, przy takim oświetleniu zdjęcia nie oddają
urody miejsca, ale przecież wrócę tam.
Obrazki
ze szlaku
Plantacja żółtlicy i malin? Największa grusza jaką widziałem.Młody
łoś. Wybiegł wprost na mnie, chwilę stał w odległości może
dziesięciu kroków (zastanawiał się, co robić?), i zawróciwszy,
bez paniki pobiegł. Miałem aparat w ręku, ale dobrych ujęć nie
mam, bo czasami ta moja maszyna długo się zastanawia nim kliknie
fotkę.
Piękne
jabłka. Jabłoń rośnie za ogrodzeniem, ale udało mi się zerwać
jeden owoc. Tak jak wiele jabłek starych odmian, i to było dość
twarde, ale bardzo soczyste i aromatyczne. Jabłka – i nie tylko
one – kupione w sklepie nie mają takiego aromatu ani zapachu. Pod
jabłonią widziałem dużo leżących i gnijących owoców.
Wspomniałem niedawną rozmowę z kolegą, opowiadał o kupnie
ręcznej maszyny do wyciskania soku z owoców, właśnie tej.
Zbiera
owoce z takich dziko rosnących jabłoni, wyciska sok, napełnia nim
słoiki i pasteryzuje. Robi tak nie tyle dla oszczędności, co
raczej z powodu swojej niechęci do wysoko przetworzonych produktów
sklepowych nafaszerowanych chemią i cukrem.
Liście
orzecha. To drzewo, wiosną ładne przecież, teraz jest brzydkie.
Ono nie tyle się przebarwia jak tyleż innych drzew, co zamiera,
zrezygnowane i smutne.
Samotny
słonecznik przy szosie. Czeka na stopa?
Domek
na końcu wsi. Chyba jest mniejszy od jednego pokoju w obecnie
budowanych domach.
Pole
po zbiorze kukurydzy. Zwraca moją uwagę ogromna ilość
poszatkowanych resztek roślin. Ileż pracy będą miały bakterie
gnilne!
Na
bocznej drodze, wśród traw, pod drzewami, widziałem dużo
maślaków, ale tylko je obejrzałem i sfotografowałem. Zdążyłem
już zebrać sporo grzybów, więc nie planując grzybobrania nie
miałem żadnego pojemnika, a reklamówki grzyby nie lubią. Później
zobaczyłem zgrabnego i zdrowego prawdziwka rosnącego na środku
drogi; trafił do osobnej kieszeni w plecaku i w dobrym stanie
przetrwał wędrówkę.
Trasa:
z
Wierzchowisk Pierwszych; pola i drogi na północ od wioski.
Statystyka:
włóczyłem się niecałe 11 godzin, a przeszedłem 15 km.
PS
Tym
opisem zaczynam dwudzieste trzecie dopiski. Tak nazywam plik
tekstowy, w którym zapisuję to wszystko, co mnie interesuje, co
przeżyłem i co potrafię wyrazić słowami. Tradycyjnie z
początkiem października otwieram nowy, a to znaczy, że już od
dwudziestu dwóch lat zapisuję te swoje dumki. Większość z nich
jest tutaj, na blogu, mniejsza część jest tylko dla mnie, a jest
ich w sumie… nie wiem, ile. Na pewno tysiące stron. Ile ich
jeszcze przybędzie?…
