Drzewa i grzyby

 091022

Wczoraj po powrocie z Roztocza do późnego wieczora gotowałem i szykowałem do suszenia przywiezione grzyby, ale wiedząc o dobrej prognozie na dzisiaj, zdecydowałem się pojechać. Żeby zrekompensować nieco późniejszy wyjazd, wybrałem Tarnawę, pierwszą roztoczańską wioskę na mojej trasie, odległą od domu o pięć kwadransów jazdy. Byłem tam niedawno, ale przecież żadna to wada ani przeszkoda, tym bardziej, że powroty będą stopniowo coraz częstsze, skoro już 60 dni spędziłem na Roztoczu i przeszedłem przynajmniej tysiąc kilometrów.

Za wioską, raczej nad nią, wznosi się pasmo malowniczych wzgórz dobrze widocznych z szosy przemyskiej, którą jeżdżę z domu na wędrówki. Tuż za wioską mija się szpaler drzew przy drodze, za nim widać wzgórza zdobione meandrującymi miedzami oraz polną drogę odbiegającą od szosy ku lasom.

 

 Od tego miejsca zacząłem pierwszą w tej okolicy wędrówkę, a dzisiaj wybór powtórzyłem, ponieważ nigdy mi się nie zdarzyło poznać wszystkich zakątków w pierwszy dzień. Zresztą, powątpiewam w możliwość tak dokładnego poznania dużego obszaru, by móc powiedzieć o byciu wszędzie. Na każdej wędrówce dostrzegam niezauważone wcześniej ładne drobiazgi: drzewa, zagajniki śródpolne, dróżkę, ciekawe ukształtowanie zbocza – i chciałbym iść tam. Nierzadko idę, a wtedy okazuje się, że zmiana miejsca patrzenia uwypukla, albo wprost odsłania, widoki niezauważone wcześniej, a te budzą nową chęć poznania z bliska. Właśnie z powodu znacznych, czasami diametralnych zmian wyglądu, zdarza mi chodzić wokół malowniczego wzgórka czy kępy drzew. Co prawda ta zmiana nie zawsze jest korzystna, ale przecież tego nigdy nie wiadomo przed sprawdzeniem. Dzisiaj zobaczyłem odległe kolorowe drzewo na tle nieba i wybrałem je za punkt zwrotny trasy. Idąc dnem doliny, drzewo szybko straciłem z oczu, ale po zatoczeniu półkola, będąc już na szczycie wydłużonego grzbietu, zobaczyłem je przed sobą. To była samotna czereśnia, rosła przy mało używanej polnej drodze. Usiadłem pod nią i ponownie się rozejrzałem, a ta drobna zmiana perspektywy znacząco zmieniła moje postrzeganie krajobrazu. 

 

Widok dali obramowanej gałęziami drzewa pod którym siedzę, jest w moim widzeniu bardzo malowniczy i w szczególny sposób swojski. Zastanawiam się nad istotą urody takich widoków i miejsc, ale nie mogę sięgnąć dna odczuwania. Może tkwi w kontrastowym połączeniu dali i bliskości, może odczuwaniu czegoś, co przychodzi do mnie z samego drzewa? Nie wiem. Dzisiaj dwa razy zdarzyło mi się siedzieć pod takimi polnymi samotnikami.

 

 

Zabrałem ze sobą łubiankę licząc na znalezienie grzybów, i dla nich wchodziłem między drzewa mijanych lasów i zagajników, o ile nie były zarośnięte. Trafiłem na wąwóz na tyle płytki i czysty, że zszedłem na jego dno, ale grzybów tam nie znalazłem. Na tle drzew widocznych wyżej zobaczyłem niebo, i spodziewając się tam brzegu lasu wdrapałem się na górę, ale tam okazało się, że stoję na wąskiej grzędzie; za nią był następny wąwóz. Byłem w takiej plątaninie wąwozów, że w pewnej chwili musiałem wspomóc się mapą Google z naniesioną pozycją.

Ładnie jest na tamtych wzgórzach, ale swobodna wędrówka możliwa jest tylko po żniwach a przed deszczami, ponieważ dróg jest niewiele, a istniejące biegną od wioski ku lasom. Właśnie teraz, gdy na polach spotka się tylko kukurydzę, można iść tam, gdzie oczy poniosą.

Obrazki ze szlaku

Pisałem o szpalerze drzew i wzgórzach za nim. Te dwa zdjęcia zrobiłem z tego samego miejsca drogi stojąc przy drzewach; pierwsze z obiektywem skierowanym w dal, drugie z patrzeniem pod nogi. Co widać? 

 

Czasami zmuszony jestem udawać, że nie widzę śmieci i w najładniejszym miejscu odwracać głowę. Odbiera mi się część pozytywnego przeżywania i nic nie mogę na to poradzić.

Ładne, oryginalne i nieznane mi grzyby.

 

Przeraźliwie smutny las wierzbowy z niewielką domieszką osiki. Wszedłem tam szukając koźlarzy; kilka znalazłem. Te grzyby są piękne w stanie surowym, ugotowane czernieją. Czy jest sposób na uniknięcie tej mało apetycznej zmiany wyglądu? 

 Dwa prawdziwki zbyt długo czekały na mnie.

 

Widziałem mnóstwo kozaków i muchomorów.

 

Ptasie gniazda w lessowej skarpie wąwozu? Prawie zobaczyłem wirujące wokół jaskółki.

Trasa: pola i wzgórza w pobliżu Tarnawy Małej.

Statystyka: 12,5 km w ciągu 5,5 godziny, a przerwy trwały 4 godziny.