090625
Miało być trochę chmur, zwłaszcza w połowie dnia, ale z przewagą słonecznych godzin. Po godzinnym marszu pod całkowicie zachmurzonym niebem usiadłem na miedzy, wyjąłem telefon i zapytałem o prognozę pogody dla tej okolicy; po chwili dowiedziałem się, że właśnie świeci słońce. Może zamiast siedzieć z nosami przy ekranach, byłoby lepiej, gdyby synoptycy czasami wyjrzeli przez okno? Słońce rzadko i na krótko świeciło, mocno wiało i dwa razy padało. Pozytywy? Deszcz krótko padał, nie zmokłem, nie spociłem się, a wszystkie odwiedzone miejsca zobaczyłem niezmienione; nie wycięto żadnego mojego drzewa. Widziałem też mnóstwo kwiatów i jaskółki.
Latały z dala od zabudowy, nad polem i brzeziną. Wśród gałęzi miały gniazda? Przecież nie, ale nie sprawdzałem. Siedziałem w pobliżu i patrzyłem. Lekkość lotu jaskółek, ich zwinność, łatwość zmian kierunku, jest fascynująca i piękna. Widziałem je trzepoczące skrzydłami, ale i ze złożonymi, gdy pikowały z szybkością rakiety. Widziałem, jak niewielkimi zmianami ustawień skrzydeł kierują swoim lotem, w jak ostrym wirażu potrafią zakręcić, nierzadko tuż nad ziemią lub przed drugą jaskółką. Jakim cudem nie zderzają się ze sobą?
One tak latają, jakby radowały się lotem i panowały nad ciążeniem, a w głowie miały najmocniejsze komputery nawigacyjne. Byłoby niesamowitym doświadczeniem zobaczyć świat, przestrzeń wokół, oczyma jaskółki łapiącej w locie komara. Gdzieś przeczytałem, że te ptaki (i jerzyki) zjadają dziennie kilkaset muszek, komarów, much i innych podobnych owadów.
Kiedyś, a miałem może dziesięć lat, urządziłem pogrzeb martwej jaskółki. Do dzisiaj pamiętam swoje zdumienie, gdy wziąłem ją w rękę i poczułem, jak niewiele waży. Później, po latach, wytłumaczyłem sobie, że trzymałem tylko truchełko, a jaskółka jest uosobieniem idei swobodnego lotu, do którego zawsze tęskniliśmy, jest personifikacją wdzięku i radości, symbolem najładniejszych miesięcy roku. Jest wcieleniem piękna, księżniczką naszego nieba.
Byłem w znanej okolicy, a miałem ambicję poznać chociaż jedną czy dwie drogi biegnące (dlaczego beze mnie?) gdzieś dalej, ale plan spalił na panewce. Chyba z powodu mojego lenistwa, chociaż może swoje dołożył swojski urok znanych pagórków i chęć odwiedzenia kilku „moich” drzew.
Przeszedłem wyjątkowo krótki dystans, a było tak: najpierw patrzyłem na ptaki, później była przerwa śniadaniowa, która nie wiedzieć czemu przedłużyła się do pełnej godziny, może zawiniły wygodna miedza i ładny widok, a kiedy w końcu zacząłem zbierać drobiazgi do plecaka, zadzwonił kolega. On… z nim nie da się krócej rozmawiać niż przez godzinę.
Obrazki ze szlaku
Kwiaty
„Sprawy piękna łatwiej jest zrozumieć niż wytłumaczyć.” – pisał Cyceron. Kiedy więc poczujecie bezradność wobec piękna, wiedzcie, że macie doborowe towarzystwo starożytnego myśliciela.
Profesor Tatarkiewicz w swojej książce „Historia estetyki” tak opisuje jego próby:
„Cyceron pisał, że piękno podoba się nam samo przez się (per se nobis placet), samo swą naturą i kształtem porusza umysły, samo przez się jest godne uznania i pochwały. (…) Teza miała sens podwójny. Po pierwsze, że piękno jest własnością rzeczy, niezależnie od reakcji na nie podmiotu; nie polega na samej tylko przyjemności, jakiej podmiot wobec nich doznaje (…) Po wtóre, teza, że piękno podoba się per se, znaczyła, że nie podoba się li tylko dla swych skutków, swej użyteczności.”
Piękno podoba się per se. Brzmi naukowo, ale jeśli przetłumaczymy łacinę, czujemy w sobie prawdziwość tego twierdzenia. Piękno podoba się jako takie, a nie z powodu, na przykład, dawanej przyjemności, jest wartością samą w sobie. Wartości pięknu nie nadajemy swoim przeżywaniem, ponieważ ono istnieje niezależnie od nas i naszej oceny.
Powtarzam za Google: >> "Per se nobis placet" znaczy "sama w sobie nam się podoba" lub "sama przez się nam się podoba". Jest to fraza łacińska, która wyraża, że coś jest przyjemne lub satysfakcjonujące ze swojej natury. <<
Trasa: klasyk pod wsią Łada na zachodnim Roztoczu.
Statystyka: będąc 11 godzin na polach, przeszedłem 14 km.
