Obrazki ze szlaku
Fauna i flora
Zryta
ziemia pod dębami. Zwraca uwagę dokładne odwzorowanie zasięgu
korony; dziki wiedziały, że dalej nie ma sensu buchtować w
poszukiwaniu żołędzi.
Dwie
zbiegające się ściany gęstych zarośli wyznaczających granicę
pola; są właściwie nie do przejścia dla ludzi. Przypominają mi
podobnie (lub kamiennymi murami) ogrodzone pola w UK.
Wejście
w głąb tarninowo-głogowych zarośli. Zajrzałem do środka i
zobaczyłem plątaninę konarów tarniny, dzikiej róży i czarnego
bzu, autentyczną dżunglę. Sądząc po śladach, miejsce pełni
rolę schronienia dla saren. Na jego straży stoi wielki głóg o
licznych i splątanych konarach. Średnicę pnia przy ziemi oceniłem
na 30 centymetrów.
Taszniki
i rzodkiewniki tak gęsto i równomiernie porastają pole, jakby
specjalnie były zasiane.
Malownicza
brzoza na krawędzi wąwozu.
Ja
też tutaj jestem, więc jest nas trzy, nie dwie! – zdaje się wołać
czereśnia wychylająca się zza sióstr.
Kwitnące
głogi. Nie rośnie ich tak dużo jak w Górach Kaczawskich, ale
wiele razy pierwej czułem ich zapach nim zobaczyłem. Największe
skupisko znalazłem na zboczach pewnego uroczego wzgórza, po których
chodziłem parę godzin.
Gwiazdnicowa
Droga – tak odruchowo, bez zastanowienia, nazwałem polną drogę
wiodącą dnem długiej doliny. W lesie, tuż przy drodze, rośnie
miliony gwiazdnic. Widziałem całe kobierce ich białych kwiatów.
Gwiazdnice
wielkokwiatowe na miedzach i w kamieniołomie. Raz tylko i przez krótką chwilę
widziałem płatki ich kwiatów prześwietlone słońcem. Nie
podejmuję się opisania barwy, ale kiedy sięgnę pamięcią, widzę
je. Nie są ani śnieżnobiałe ani perłowe, są inne. Chociaż mają
w sobie nieco jednej i drugiej barwy, mają jeszcze inną, im tylko
właściwą.
Mrówkowa
autostrada.
Zielone
i żółte.
Nareszcie
wystartował orzech włoski, wieczny spóźnialski.
Wilczomlecz
sosnka, groźna z nazwy, a ładna i często widywana roślina.
Rzepak.
Kapusta przecież, ale jak pięknie zdobi pola!
Czosnaczek
pospolity. Nie rozpoznałem, podaję za tą stroną.
Lilak
pospolity czyli syringa vulgaris, pospolicie zwany bzem. Pospolity,
owszem, ale przecież ma wcale nie pospolicie ładne kwiaty. Przypomina mi dom rodzinny mojej mamy, od drogi ukryty za gęstymi bzami.
Ostatnie
kwiaty jabłoni. Nie napatrzyłem się na nie tej wiosny.
Wydaje
się, że już za kilka dni owoce czereśni zaczną zmieniać barwę.
Nagie
drzewo – nagłe wspomnienie zimy. To nie horror, tak wygląda zima!
Zauważyliście, jak bardzo zmienia się odgłos wiatru kiedy drzewa
przestają być nagie?
Ludzie
i ich budowle
Nowoczesny,
wielki dom i rozlatująca się bieda-chatka.
Stare
domy. Żal mi tych nie do uratowania, żal wszystkich opuszczonych,
bo z ich próchniejących belek nadal emanuje dawne życie, jego
trudy, nadzieje i tragedie.
Bloczki
betonowe. Leżą w tym miejscu zapewne wiele lat, nikt ich już nie
użyje. Są świadectwem czyichś niespełnionych marzeń o swoim
domu. Widuję takie kupki starego-nowego budulca, a zawsze budzą we
mnie żal i współczucie.
Przypadkowo
znalazłem kapliczkę ukrytą za drzewami, w zaroślach, na wysokiej
skarpie. Ma ponad sto lat, jest zaniedbana, ale znalazłem niewyraźną
ścieżkę wiodącą ku niej po stromiźnie skarpy – ślad
odwiedzin. Ocienia ją wielopienna lipa z jednej strony i zwarty
szpaler tarnin z drugiej. Jest może jedynym ziemskim śladem życia
jej fundatora, z nazwiska wymienionego na boku kapliczki.
Stojąc
przed nią, miałem taki widok.
Odwiedziłem
kapliczkę pod lipami. Trudno mi wypowiadać się o samej budowli,
natomiast lipy ją chroniące są duże, zdrowe, kształtne i
widoczne z daleka. Tak naprawdę to odwiedziłem właśnie te drzewa.
Ozdobiony
kwiatami krzyż na polu kwitnącego rzepaku i parę innych
zauważonych kapliczek.
Ponadsumetrowej
głębokości studnia. Jak jest na jej dnie? Jak wygląda niebo z
takiej głębi? Najgłębsza do jakiej wjechałem miała dwadzieścia
kilka metrów, a wydawała mi się dnem Ziemi.
Imponująca
sterta drewna bukowego. Ten widok budzi wyobrażenie płonącego
kominka i ciepłego domu w srogą zimę, ale akurat tutaj jest
inaczej: właściciel ma plantację tytoniu i własne suszarnie.
Ja
i Roztocze
Nierzadko
pojawiają się w mojej pamięci obrazy widzianych kiedyś miejsc, a
wtedy bywa, że budzi się pragnienie ponownego ich zobaczenia.
Jednak nie zawsze pamiętam, gdzie je widziałem. Na przykład:
oddalone od drogi, ograniczone lasem, pochyłe pole przedzielone
wysoką miedzą, a na niej kilka brzóz. Na zboczu miedzy znalazłem
wtedy wiele grzybów; może dlatego miejsce zapamiętałem? Dzisiaj
najzupełniej przypadkowo je odnalazłem. Jedna z brzóz straciła
nieco konarów, ale żyje. Wrócę do nich któregoś jesiennego
dnia.
Kolejne
miejsce zmienione wycięciem drzew. Kiedyś wyglądało inaczej,
przyciągało wzrok, a teraz...
Przy
szosach też trwa wycinka.
Trasy:
orientacyjną ich lokalizację zaznaczyłem na mapie. Nie publikuję
szczegółowych map każdego dnia, ponieważ do ich zapisania
potrzebuję internetu, a z nim miałem problemy. Ostatnią trasę,
niżej zamieszczoną, zapisałem już w domu. Byłem w zachodniej
części Roztocza, kilkanaście kilometrów na zachód od
Szczebrzeszyna.
Statystyka:
w czasie czterech dni przeszedłem około 70 kilometrów, na polach
będąc blisko 12 godzin dziennie.
