280124
W sobotę miałem mnóstwo prac gospodarczych (odnoszę wrażenie podrzucania mi brudnych ubrań...), i do ustalenia trasy usiadłem wtedy, gdy już powinienem spać, skoro miałem wstać o trzeciej. Po łepetynie plątała mi się myśl o Rudawach, na mapie zobaczyłem wieś Bukowiec, wokół niej trochę otwartych przestrzeni i dróg, parę górek ze skałami, no i miałem plan: pojadę tam i pokręcę się po okolicy.
Na szlak wyszedłem w szarą godzinę przedświtu, a kiedy wszedłem wyżej na odkryte zbocze jakiegoś wzgórza i się odwróciłem, po raz pierwszy tego dnia westchnąłem z ukontentowania: blisko, ledwie o parę kilometrów, olbrzymiała granatowa dołem, górą biała ściana Karkonoszy uwieńczona Śnieżką.
Godzinę kręciłem się po bliskiej okolicy czekając na pojawienie się słońca, a później po prostu nie mogąc się zdecydować na pójście dalej. To miejsce, łąkę na niewielkim wzgórzu w pobliżu wsi, zapisuję do mojej elitarnej listy dobrych miejsc na postawienie domu. Oczywiście po wygraniu w totka; może więc powinienem w końcu zacząć grać?…
Śnieżka zawsze wygląda cudnie w blasku pierwszych promieni słońca, a chwali się tą swoją świetlistą urodą kiedy niżej, czyli w całych Sudetach, szarość dopiero jaśnieje w oczekiwaniu na początek dnia. Na moich zdjęciach nie widać tego wyjątkowo subtelnego odcienia żółci przyprószonej diamentowym pyłem, z jakim świecą śniegi na wschodnim zboczu góry. Tym bardziej nie zobaczy się powolnych, ale nieustających, przemian tej barwy, powiem więc tylko, że dla tego jednego widoku warto było wstać w środku nocy i jechać na kraj świata bocznymi drogami zbudowanymi głównie z dziur w asfalcie.
Słońce zobaczyłem późno, bo musiało wznieść się nad zasłaniający je masyw górski, dlatego od razu jaskrawo święciło. W jednej chwili, w minutę, bliskie wzgórza, tak mało przecież kolorowe zimą, a przed wschodem dodatkowo zszarzałe, rozpłomieniły ciepłymi, intensywnymi barwami żółci i pomarańczy. Jej, jak mi trudno nazywać te kolory!
Przez cały dzień, a byłem blisko 10 godzin na szlaku, czyli sporo jak na obecną długość dnia, wiele razy widziałem na horyzoncie Karkonosze, albo chociaż ich mały skrawek, i zawsze zadziwiał kontrast barw: tam jaskrawa biel śniegów, blisko szarość drzew i stara zieleń łąk; daleko zima jak z marzenia, blisko mało urokliwe przedwiośnie, które o śnieżnej zimie już zupełnie zapomniało.
Drugim obrazem dnia były Sokoliki, dwie bardzo podobne, kształtne góry. Mówi się, nota bene, że przypominają cycki Bardotki – na pewno takie skojarzenia mają faceci w moim wieku, bo młodzi pewnie już nie wiedzą kim była Bardotka. Na Sokolikach byłem parokrotnie i na pewno będę, ponieważ czarują wielką liczbą dużych i bardzo fantazyjnych skał, a także widokami. Poznanie wszystkich większych skał tych dwóch gór jest zadaniem na kilka dni wędrówek, nierzadko bez szlaku. Ich wadą jest popularność; w ładne weekendy trudno tam o ciche sam na sam z przyrodą.
Trzecim powracającym motywem były lipy. Samotne albo tworzące aleje, przydrożne albo rosnące gdzieś daleko, duże albo wielkie, a wszystkie ładne – jak to lipy, którym przecież łatwo przychodzi sztuka podobania się ludziom. Ten dzień mogę nazwać dniem Rudaw, ale i równie trafnie dniem lip. Oglądałem kilka okazów pomnikowej wielkości próbując ustalić, czy są szeroko czy wąskolistne. Coraz lepiej udaje mi się rozpoznawanie po korze, ale bez zobaczenia nasion nigdy nie mam pewności, więc szukałem ich pod drzewami, dając kierowcom przejeżdżających samochodów powód do łamania głowy. Lipy okazały się być szerokolistne. Co za różnica? Może i niewielka, ale daleka (i przez to dająca wytchnienie) od obrazów warchołów pokazywanych w telewizorni.
Właściwie każdy wzgórek, nawet najmniejsze wzniesienia na łące, ma swoją grupę skałek albo chociaż jedną. Najliczniejsze są Karpnickie Skałki na szczycie wzgórza o nieznanej mi nazwie. Nie są duże, mają ledwie kilka metrów wysokości, ale przecież i one mają urok nieożywionej natury, chociażby w fantazyjnych kształtach skalnych złomów, w nich ułożeniu tworzącym liczne zakamarki, ale też i w odosobnieniu, bo do popularnych nie należą. Silną konkurencję mają blisko, wszak Rudawy Janowickie słyną z niepoliczonej (bo i któż je policzył?) liczby skał.
Ze zbocza górki ozdobionej Karpnickimi Skałkami jest dobry widok na Sokoliki i zamek w Karpniku. Lewa góra, dalsza, to Sokolik. Na jego lewym zboczu widać skałę sporo wystającą ponad las, to Jastrzębia Turnia, chyba najwyższa skała obu gór, czyli Sokolików. Już dwukrotnie oglądałem od podstawy tę czterdziestometrową skałę, która, jeśli patrzymy na nią z góry, wydaje się mieć ochotę do lotu.
Skręciłem w drogę wiodącą w stronę zamku w Karpnikach, ale widząc tablicę z zakazem wejścia wiszącą na zamkniętej bramie, zawróciłem mimo możliwości przejścia bokiem; skoro właściciel nie chce... Później okazało się, że można było podejść pod zamek od strony głównej bramy. Nie jest ruiną, obecnie jest tam hotel. Sprawdziłem ceny, wynoszą około 700 zł, czyli tak, jak się spodziewałem: irracjonalnie wysokie progi. Za takie pieniądze spędzę tydzień na sudeckich włóczęgach.
Wracałem wioskową uliczką, ale widząc odsłonięte wzniesienie, skręciłem na łąki chcąc zobaczyć spektakl zachodu. Był inny, nietypowy i… równie piękny jak wschód. Mocne, do ostatniej chwili oślepiające, słońce w ciągu dosłownie minuty schowało się za nieodległy wysoki grzbiet. Niebo nadal jaśniało pysznymi barwami zachodu, a zbocza Sokolików i Lwiej Góry długo jeszcze, może nawet pół godziny, stały w słońcu, ale blisko, wokół mnie, szybko narastał mrok. Ciepło dnia ulotniło się równie szybko, wyjąłem więc z plecaka kurtkę polarową, założyłem też grube rękawice na zgrabiałe ręce, i ruszyłem do wioski.
Obrazki ze szlaku
Kilka wyróżniających się drzew:
Trasa w Rudawach Janowickich. Kolejne miejscowości: Bukowiec, Krogulec, Karpniki, Gruszków, Bukowiec.
Statystyka: ponad 9,5 godziny na szlaku długości 17 km, a szedłem 6 godzin.
