241024
Ranek
był zimny, ale
świetlisty,
kolorowy, skrzący się miriadami kropelek rosy, a dzień cały
słoneczny. Odwiedziłem lubiane miejsca na Pogórzu Wałbrzyskim w
pobliżu wsi Sady Górne, a wśród nich dwa niewielkie wzgórza z
dębami na szczytach. Jak tam jest, na co patrzyłem, co podziwiałem,
uwidaczniają (chociaż nie w pełni) zdjęcia. Kolorów nie
wzmacniałem; nasycone, intensywne barwy złotej jesieni podkreślane
były
kolorami niskiego słońca wczesnego
poranka.
Dane
mi było dzisiaj parokrotnie doświadczyć wrażeń, które
najtrafniej można określić olśnieniami. Rankiem na moich
„dębowych” wzgórzach, później przypadkowe zboczenie z trasy
skutkujące poznaniem nowych uroczych miejsc, a na koniec dnia
spektakularny zachód słońca.
Skręciłem
ku kępie drzew i po chwili znalazłem się w pięknej dąbrowie.
Nieco dalej pomiędzy drzewami widziałem zalesione wzgórze. Moja
droga biegła podnóżem, ale może jednak wejdę na szczyt? Bez
entuzjazmu spojrzałem na zaorane kostropate pole po którym wypadało
mi iść, ale poszedłem i znalazłem miejsce, do którego będę
wracał i myślał o nim w szare dni. Chodziłem między okazałymi
dębami rosnącymi na szczycie i zboczu wzgórza, patrząc na feerię
barw nade mną i dal widoczną między pniami drzew. Dęby nie
przebarwiają się tak spektakularnie jak buki czy klony, ale o tej
porze roku, tego cudnego dnia, i one były piękne.
Warto
było zboczyć z krótszej i wygodniejszej trasy.
Odwiedziłem
wzgórza nad tunelami drogi S3, bo dziwnie podoba mi się myśl o
wędrówce nad nimi, zajrzałem też do wylotów tuneli. Przywitałem
się z brzozowym wzgórzem, jednym z moich ulubionych w tych górach.
Takie małe wypiętrzenia o wysokości pojedynczych dziesiątków
metrów od podnóża mają w moich oczach urok szczególny.
Wspomniałem teraz Kufla na Pogórzu Izerskim, (niemal prywatną)
górkę Ani Kruczkowskiej, i podobną Ambrę w Górach Kaczawskich.
One są przyjazne wszystkim wędrowcom, nawet tych najmniejszym,
zaczynającym przygodę z górami (albo je kończącą z powodu
wieku). Są jasne, malownicze, widokowe, uśmiechnięte. Są jak
przyjaciel, do którego zawsze można wpaść by doświadczyć
pozytywnej przemiany ducha.
Skracając
drogę szedłem polem po uprawie kukurydzy. Jest ogromne, oszacowałem
jego wielkość na 80 do 100 hektarów. Widziałem tam wyjątkowo
dużo niezebranych kolb.
Wspomniawszy opowiadanie kolegi o zbieraniu
pozostawionych kolb dla owiec i królików, wyjąłem torbę z
plecaka i w ciągu dosłownie trzech
minut napełniłem
ją całą. Zebrałem kroplę z morza, skoro na polu zostały całe
tony. Tyle ziaren tam zostało! Właśnie marnowanie jedzenia
poruszyło mną najbardziej. Codziennie ludzie na Ziemi niedojadają
a nawet umierają z głodu, a tutaj, na tym jednym polu, wiele ton
jedzenia ma zgnić w ziemi!
Na
brzegu uprawy zobaczyłem dwóch mężczyzn zbierających kolby i
odnoszących je w dużych
torbach
do samochodu. Zapytałem, zbierali dla hodowanych zwierzaków. Parę
godzin później gdzieś pod krzakami zobaczyłem dzikie wysypisko
śmieci, a na nim plastikowy, spory i cały pojemnik. Zapasową
sznurówką przywiązałem go do plecaka i poszedłem dalej. Do
samochodu dotarłem gdy dzień się kończył i… pojechałem na
kukurydziane pole, wszak wiedziałem, że można dojechać tam
osobówką.
Torbę
i pojemnik wypełnione kukurydzianymi kolbami zawiozłem koledze dwa
dni później. Uratowałem kilkanaście kilogramów ziarna.
Na
chwilę wrócę do wspomnianej kupy śmieci. Spotyka się je
wszędzie, także w najładniejszych miejscach, a jakoś nie słyszę
o konieczności oczyszczenia naszego środowiska, a jedynie o
panelach, wiatrakach i podatkach od dwutlenku węgla. Natomiast
często słyszę mylenie znaczeń takich pojęć jak pogoda, klimat i
środowisko. Jeśli w mediach mówi się o środowisku, słusznie
pokazywane są dymiące kominy, ale czemu nie pokazują takich
obrazów?
Czy
wiatraki stojące na stertach śmieci mają być symbolem
nowoczesności i dbałości o naszą planetę?
Obrazki
ze szlaku
Jutrzenka
i ślady samolotów.
Świt
oglądany z pierwszego wzgórza.
Pierwsze
chwile dnia. Niebieskość dali i delikatna mgiełka prześwietlone
są bajecznie kolorowym światłem wschodzącego słońca. W oddali
widać Chełmiec, górę nad Wałbrzychem.
Rowy
na polu wypłukane przez deszcze, a na dole, w nieckach, skutek,
czyli osady sedymentacyjne.
Kropla
drąży skałę, mówi się, a na tych zdjęciach widać proces
szybszy. W krótkiej, ludzkiej, perspektywie czasowej problemem jest
ubywanie na takich polach żyznej ziemi, a tworzy się ona bardzo
powoli. W drugiej, geologicznej, widzimy proces wyrównywania wzgórz.
Jeśli nie obudzą się siły górotwórcze wewnątrz Ziemi, kiedyś
będzie tutaj równina, a po Górach Wałbrzyskich nie zostanie nawet
ślad.
Zachód
słońca nad kukurydzianym polem. Piękny, czysty, barwny. Budzący
cenne
wrażenia estetyczne, ale i odrobinę smutku. Zachód, którego
chciałoby się zatrzymać tajemnym zaklęciem.
Trasa:
wokół Sadów Górnych na Pogórzu Wałbrzyskim.
Statystyka:
10 godzin na szlaku długości 18 km.
