120223
W czasie dzisiejszego szwendania się po Lwówku Śląskim i
najbliższej okolicy uświadomiłem sobie chodzenie po Pogórzu
Izerskim, a nie Kaczawskim, jak wcześniej mniemałem. Po prostu nie
brałem pod uwagę minięcia Bobru, granicznej rzeki płynącej
wschodnim obrzeżem miasteczka. Szkoda, ponieważ tak ładne widziane
dzisiaj skały powinny być kaczawskie.
Ranek był mglisty, w ciągu dnia widoczność się poprawiła, nawet
na kwadrans pokazało się słońce, ale lekka mgiełka
przysłaniająca dalekie widoki pozostała do zmierzchu. Nie wiało,
nie padało, było ciepło, czyli aura nam sprzyjała. Nam, ponieważ
towarzyszył mi Janek, znany w pewnych kręgach jako Wiedźmin z
Legnicy.
Oglądaliśmy trzy grupy skał, przy czym dwie odwiedziliśmy, jedną
poznaliśmy dzisiaj; odszukaliśmy też jaskinie w podlwóweckiej wsi
Płuczki.
Grupa Skały Panieńskie wznosi się na brzegu miasta, z góry widać
dachy okolicznych domów, ale z drugiej ich strony zaczynają się
pola i łąki na pagórkach; nie brakuje też polnych dróżek
zapraszających na włóczęgę; oczywiście daliśmy się skusić i
nieco je poznaliśmy.
Jak opisać urok zamglonego pogórza? Nostalgię budzoną drogą
niknącą we mgle?
Same skały są bardzo malownicze: mają wysokość około 10 metrów,
pionowe ściany i fantazyjne kształty, są omszałe, a na ich
szczytach rosną drzewa. Zawsze ładny, a nawet fascynujący, jest
dla mnie widok zasiedlania przez żywe organizmy martwych skał.
Janek wypatrzył na mapach Kawalerskie Skały. Miały być
niepozorne, ale skoro widzieliśmy Panieńskie, więc uznaliśmy, że
dla uzupełnienia pary i tamte powinniśmy zobaczyć. Stoją na
sporym zalesionym uskoku, między dwiema ulicami miasta, i jak się
okazało, wcale nie są małe; niemal pionowa ściana ma długość
około sto metrów i wysokość do dziesięciu. Kiedy skały zobaczył
mój towarzysz, powiedział: jak Białe Skały. Faktycznie, jasne,
miejscami kremowego koloru, złomy piaskowca mogą przypominać tamte
z Gór Stołowych. Ich kształty budzą podziw. Najzwyklejsze
bezrozumne mechanizmy oddziaływające na skały potrafią stworzyć
formy godne artysty.
Mieliśmy kłopot w przejściu na górną ulicę, ponieważ
ogrodzenia posesji łączyły się tworząc barierę trudną do
pokonania. Drapaliśmy się pod górę skrajem urwiska, pomógł
jakiś śmietnik, po którym weszliśmy wyżej, i w końcu stanęliśmy
na chodniku.
Ulicami przeszliśmy parę kilometrów, ale dzięki temu miałem
okazję przyjrzeć się Lwówkowi, do tej pory widzianemu tylko zza
szyb samochodu, najczęściej nocą. Zobaczyliśmy wiele ładnych
zadbanych budynków, odnowiony mur miejski, wypieszczone stare domy,
i mimo widzianych tu i tam brzydkich zaułków, ogólne wrażenie
było pozytywne: miasteczko może się podobać.
Widzieliśmy Baobab. Naprawdę! Piszę wielką literą, ponieważ
taką nazwę nadał Janek potężnemu platanowi rosnącemu przy
jednej z głównych ulic. Mierzyłem obwód jego monstrualnego pnia,
wyszło mi około siedmiu metrów, a więc ponad dwa metry średnicy.
Każdy z czterech jego głównych konarów jest wielkości dużego
drzewa. Wielkie drzewa mają tajemniczy urok, dlatego pomyślałem,
że niechbym nic więcej nie widział dzisiaj, warto było pojechać
do Lwówka.
Ulicami miasta
szliśmy do największej i najbardziej znanej grupy, czyli do
Lwóweckich Skał. Podobne do Panieńskich, ale sporo są wyższe. Po
niemal pionowej ścianie wchodzi się na górę wygodną, łagodnie
się wznoszącą ścieżką wykutą w skałach, a tam, z kilku
ogrodzonych miejsc na krawędzi przepaści, roztacza się ładny
widok na część miasteczka i wzgórza na wprost. Wokół jest gęsta
sieć ścieżek i szlaków; spotkaliśmy na nich sporo ludzi, a z
paroma osobami ucięliśmy miłą pogawędkę. Na tym zdjęciu
zrobionym przez Janka widać, jak coś wyłuszczam parze spotkanej w
lesie.
Czwartym miejscem, a drugim poznanym, był od dziesięcioleci
nieużywany kamieniołom wapienia ukryty w lesie parę kilometrów za
miastem, w pobliżu wsi Płuczki. Miejsce zrobiło na mnie niemałe
wrażenie. Strome wąwozy, martwe zwalone drzewa, zimowa szarość, a
nade wszystko kruszejące skały wyglądające tak, jakby starsze
były od Ziemi i zaraz się rozsypią. Przy dnie ślepego i
najgłębszego wyrobiska ziały cztery czarne czeluście jaskiń. Do
żadnej nie wszedłem, chociaż do wszystkich zaglądałem, ponieważ
musiałbym się czołgać (zrezygnowałem na myśl o praniu ubrania i
wybrudzeniu fotela w samochodzie), a szkoda, bo miałem szczerą chęć
wejść w głąb czeluści.
Zdjęcia zrobił Janek, bo mojemu telefonowi się nie chciało.
Po raz pierwszy widziałem dzisiaj tak wiele oznak przedwiośnia:
kilka kęp delikatnych, a tak przecież odpornych przebiśniegów,
drobne nieznane krzewinki z różowymi kulkami podobnymi do kulek
śnieguliczki, wysepki intensywnie zielonych źdźbeł traw, może
już tegorocznych, krzew z ciemnoróżowymi… kwiatami (czemu tak
mało wiem o przyrodzie?). Na jego widok uśmiechnąłem się, czując
przypływ optymizmu i nadzieję na szybkie przyjście wiosny. Skoro
pojawiły się pierwsze oznaki końca zimy, pierwsze kwitnienia,
tylko patrzeć, jak kolejne rośliny rozpoczną swoje gody. Może
wawrzynek wilczełyko też już kwitnie? Nie ma kalendarza, ale wie, że dni są dłuższe i cieplejsze. W
korzeniach, we wszystkich żywych tkankach rośliny, trwa
przebudzenie z zimowego snu. Aktywowane geny powodują uruchomienie kolejnych
etapów przygotowania rośliny do kwitnienia i wydania nasion.
Do przekazania życia dalej w ciągu pokoleń.
Obrazki ze szlaku
Drzewo obejmujące, czy całujące skałę? A może to po prostu
odcisk, jaki zdarza się i nam wyhodować na spodzie stopy od zbyt
silnego i długotrwałego ucisku?
Ten kamień jakby czatuje na nieostrożnego przechodnia.
W innym miejscu wielotonowa skała wisi podparta punktowo przez
pionowy wąski odłam skalny. Kiedyś z hukiem runie, gdy podpora
straci spoistość. Także w ten sposób dokonuje się niezmiernie
powolny, ale nieustannie trwający proces niwelowania wzniesień i
gór.
Drzewo i bluszcz. Owszem, niebrzydki widok, zwłaszcza w zimie, ale
ilekroć go widzę, szkoda mi drzewa. Nie jest prawdą twierdzenie o
nieszkodzeniu drzewu, i to z wielu powodów. Owszem, bluszcz ma swój
system korzeniowy, ale pobiera substancje z tego samego miejsca co
drzewo, a w przyrodzie rzadko się zdarza obfitość pożywienia.
Duży bluszcz stanowi też fizyczne obciążenie dla drzewa,
zwłaszcza w czasie wiatrów, a i częściowo zasłania słońce.
Reasumując: dusi drzewo.
W co się zamienia piaskowiec? W to, czym ongiś był – w piasek.
Kolejny przykład działania procesów niszczących góry.
Na Skałach Panieńskich widziałem brzozę dwa razy bardzo mocno
wykrzywioną jakimś kataklizmem. Nie poddała się, dwukrotnie
skręcając ku górze, do słońca. Po sąsiedzku podobnie rosło
drugie drzewko, niepamiętanego gatunku.
Dąb bardziej do buka podobny niż do siebie. Miałbym kłopoty z
rozpoznaniem gatunku patrząc tylko na pień i korę.
Brzózka na skale. Ozdobiła się kroplami wody i nadal trzymanymi
ostatnimi listkami.
Trasa: z Lwówka Śląskiego: Skały Panieńskie, Kawalerskie Skały,
spacer po mieście, Lwóweckie Skały. Pod Płuczkami Dolnymi odszukanie jaskiń w starym kamieniołomie.
Statystyka: niemal 9 godzin szwendania się, a długość trasy
oceniam na 10, może 12 kilometrów.
