Przedwiośnie!

 250224

Kiedy wyłączyłem silnik i otworzyłem drzwi, usłyszałem szmer bliskiego strumienia i śpiew ptaków. Nie jedyne, jak się później okazało, oznaki bliskiej wiosny.

Kwadrans po szóstej wyruszyłem ku Przełęczy Pojednania na Pogórzu Wałbrzyskim. Był szary przedświt, pogodne niebo, na wschodzie nieśmiała Eos, księżyc w pełni, siwy szron na trawach, resztki śniegu schowane pod drzewami, parę stopni na minusie. Najpierw założyłem rękawice, później wyciągnąłem z plecaka zawsze w zimie noszony tam zapasowy sweter.

Słońce schowane jeszcze było za Łysicą, gdy stanąłem na przełęczy, ale rozległa przestrzeń obok góry świeciły tym wyjątkowym połączeniem zimnych kolorów dali, chmur i lasów z ciepłymi barwami czystego nieba. Na tym tle wyraźnie widoczna była Ślęża, góra samotnica. Kiedy słońce wychyliło się nad górę, na chwilę rozświetliło bure łąki, i... na niemal całą resztę dnia schowało się za chmury.

Plan? Pokręcić się po okolicy Gostkowa. Jest tam mnóstwo wzgórz i wzgórków, w którąkolwiek wędruje się stronę, wypadnie iść pod górę lub z góry. Na niektórych wzgórkach stoją granitowe słupki oznaczające szczyty, więc może i mają nazwy, ale na mapie nie są podane. Ładnie tam, chociaż kolory o tej porze roku, zwłaszcza w pochmurny dzień, są niezbyt ładne, delikatnie mówiąc. Powodem jest brak pól, które teraz przyciągają wzrok świeżą zielenią ozimin, a łąki są szaropłowe albo zwyczajnie bure.

Rok temu niedaleko przełęczy znalazłem dużą kępę śnieżyć wiosennych; dzisiaj postanowiłem je odwiedzić. Pierwsze próba okazała się nietrafiona, a wydawała mi się pewniakiem. Las był, owszem, strumień też, ale jar był zupełnie inny od pamiętanego i nie było ścieżki. Zszedłem do wioski, rozejrzałem się, obejrzałem mapę i… dalej nie wiedziałem, gdzie widziałem śnieżyce, skoro nie nad tym strumieniem. Była to, nota bene, Nysa Szalona.

Może tam? Poszedłem wzdłuż lasu zaglądając między drzewa. Nie, to nie tu. Może dalej? Jak mogłem zapomnieć? Pół kilometra dalej coś mi zaczęło świtać w głowie, po dalszych paru setkach metrów wiedziałem: to tam!

Poszedłem i w lesie na zboczu góry zobaczyłem jar dokładnie taki, jaki pamiętałem, a nad nim… znalazłem przedwiośnie.

 Śnieżyce! Jasna, czysta zieleń roślin i biel dzbanuszków kwiatów, a były ich setki. Ich delikatność zdumiewa i budzi podziw. Jak zwykle kiedy stoję nad wiosennymi kwiatami uderza kontrast między świeżością zieleni a zimową martwotą wokół. Widziałem wiele pąków, kwitnienie dopiero się zaczynało; wydało mi się, że jest ich więcej niż rok temu, a na pewno kępa kwiatów się powiększyła. Tak wygląda najbliższe sąsiedztwo śnieżyc.

 

 

Czy za rok zobaczę te kwiaty ponownie? W istocie jest to pytanie o jeszcze jeden powrót do pracy. Nie wiem. Może pora już zamknąć te drzwi? Ale wtedy dla zobaczenia tych śnieżyc musiałbym jechać cały dzień! Czas pokaże. Dzisiaj ważne jest zobaczenie kwiatów po raz drugi, bo w ten sposób symbolicznie zamknąłem rok i powitałem przedwiośnie.

Jak na technika przystało, nie mogłem ominąć budowy drogi ekspresowej S3. Uznałem, że drogowcy mają jeszcze sporo prac do wykonania. Główne jezdnie wyglądają na gotowe, ale prace przy licznych rowach odwadniających i drogach ruchu lokalnego są ledwie zaczęte. Możliwe, że prace przy nich będą kontynuowane po puszczeniu samochodów ponieważ są poza jezdniami. Jestem tym osobiście zainteresowany, ponieważ podróż do Bramy Lubawskiej skróciłaby się o pół godziny, byłaby też wygodniejsza i bezpieczniejsza. Na mapie widać, że szedłem wzdłuż budowy (błoto tam jest okropne), a wracałem idąc nieco wyżej, zboczami Borowca. Tam właśnie, w zboczu tej góry, jest jeden z dwóch tuneli tego odcinka S3. Bardzo widokowy i wygodny do marszu jest ten fragment szlaku; znaki widokowych miejsc powinny stać tam rzędem. Oto parę zdjęć stamtąd.

Piszę o tych widokach w związku ze znakami punktów widokowych zaznaczonych na mapach. Stawiane są dość przypadkowo, a nawet niekoniecznie w najładniejszych miejscach. Na Przełęczy Pojednanie jest specjalny znak kierujący do punktu widokowego. Owszem, jest, ale czy najładniejszy w okolicy? Przy dobrej widoczności widać maleńki skrawek Karkonoszy wystający ponad rudawskie grzbiety; dzisiaj te najdalsze szczyty nie były widoczne. To ten widok:

 Dlaczego o tym piszę? Nie dla pomarudzenia (chociaż zdarza mi się i to), a jako kontekst dla pewnego spostrzeżenia. Otóż nader często tak zwani niedzielni turyści kierują się takimi informacjami, poza, oczywiście, sprawdzeniem popularności i lajków w internecie. Tak postępując, idą za opiniami innych ludzi, a wszak nie chodzi o coś łatwo sprawdzalnego i porównywalnego, jak na przykład jakość określonej pralki, a o swoje wrażenia, które ze swojej istoty są przeżyciami osobistymi. Więc wielu idzie tam, gdzie są popchnięci lub zachęceni, a wtedy łatwo o zawód. No bo miało być „och i ach”, a było… tak sobie. Swoją drogę trzeba wybierać w zgodzie z preferencjami. Otwarte przestrzenie, wysokie i strome lub łagodne szczyty, skały, górskie bory lub rzeki, na przykład. Szukać trzeba swoich miejsc i swoich gwiazdek punktów widokowych. Na zbocza Borowca na pewno wrócę, najchętniej w czerwcu, gdy tamtejsze łąki będą najobficiej ukwiecone.

Obrazki ze szlaku

 

Na Przełęczy Pojednania są dwie tablice z niebanalnymi napisami. Jedna jest o lipie, druga… przeczytajcie sami.

 Trójgarb próbuje przewyższyć przydrożne badyle.

 

Połamane drzewa, rezultat chyba jeszcze zeszłorocznego kataklizmu. Obok cała iwa, bez jednej złamanej gałęzi, a na dokładkę kształtna. Wspomniałem podobnie ładną iwę kaczawską, pamiętam drogę do niej.

Dość często spotykam przewrócone ze starości ambony, straszą swoją ruinacją i sterczącymi gwoździami. Myśliwi mogliby je uprzątać.

 Widok, na który zwróciłem uwagę będąc tutaj po raz pierwszy: maleńka biała kropka tuż nad horyzontem – kula radaru burzowego na Porębie w Górach Kaczawskich.

 Sterta wyrwanych pniaków obok drogi S3 – nie jedyna cena jazdy drogą ekspresową i przygnębiający widok. Patrząc na te resztki żywych kiedyś organizmów wydaje mi się, że czuję ich rozpacz, ale przecież mówi się, że drzewa nie mają zdolności odczuwania stanów emocjonalnych. Zapewne nie mają, a to, co czuję, jest moją reakcją na takie ich potraktowanie po uśmierceniu.

 Rzadki, a właściwie wyjątkowy widok człowieka biegnącego drogą szybkiego ruchu. Skarżył się na stróża, że nie wpuścił go do tunelu. Kiedy byłem tutaj poprzednim razem, stróż sfotografował mnie i straszył, więc dzisiaj doszedłem do budowy od strony góry, nie ma tam tablic zakazu.

 Pierwsze zielone roślinki. Zwróćcie uwagę na maleństwo w prawym rogu zdjęcia; próbuje wydostać się spod zeszłorocznych liści.

Błotniste drogi lokalne przy budowie S3. Zadziwiająca jest skuteczność kół ciężarówek w czynieniu z mokrej ziemi rzadkiego błota. Widziałem to wiele razy jako kierowca w lunaparku. Buty wyczyściły mi trawy łąk.

Połamana, omszała wierzba iwa puszczająca odrosty.

 Nysa Szalona. Naprawdę szalona? Spójrzcie na ten strumyczek: jeśli nie widzieliście uosobienia uśmiechniętej pogody, to właśnie widzicie teraz :-) Źródło tej rzeki jest ledwie parę setek metrów dalej.

 Młoda czereśnia próbuje poradzić sobie po przygnieceniu przez wierzbę iwę.

 Późne popołudnie, światło niskiego słońca, brzozy przede mną, a w oddali Trójgarb.

 Śnieżka pod niskim słońcem. Była wyjątkowo wyraźnie widoczna mimo słońca tuż nad nią.

Trasa: z Gostkowa na Pogórzu Wałbrzyskim na Przełęcz Pojednania i dalej: wieś Kocików, góry Kokosz, Szyja i Borowiec. Dojście do budowanej drogi S3, powrót do Gostkowa.

Statystyka: na szlaku długości 21 km byłem 10,5 godziny, a szedłem 7,5.