230624
Niemal cała dzisiejsza trasa wokół Gostkowa na Pogórzu
Wałbrzyskim była mi znana, byłem więc w odwiedzinach u znajomych.
Dzień okazał się jednak wyjątkowy, i to pod paroma względami. Na
szlak wyszedłem przed szóstą, do samochodu wróciłem o 20.30, w
drodze byłem więc 14,5 godziny ustanawiając rekord. Był wyjątkowy
także z powodu ilości odkrytych ładnych miejsc. Wędrujący bez
konkretnego celu wiedzą, że opuszczenie ustalonego szlaku i
skręcenie w mijaną drogę może zakończyć się zawróceniem, ale
równie dobrze westchnieniem zachwytu. Tych drugich chwil i odkryć
miałem kilka.
Obok tego malowniczego wzgórka przechodziłem przynajmniej trzy
razy, ale dopiero dzisiaj skręciłem ku niemu. Zwykle szedłem tamtą
drogą, dzisiaj poszedłem dalej i wyżej znalazłem drogę nie tylko
ładniejszą, ale i z rozleglejszymi widokami. Taki scenariusz
powtarzał się dzisiaj kilkakrotnie.
Proszę przyjrzeć się temu
zdjęciu: widać na nim bardzo charakterystyczne dla tamtej okolicy
liczne, chociaż niewielkie, wzgórki na pofalowanych, rozległych
zboczach większej góry. Byłem tam kiedyś, ale dzisiaj
dowiedziałem się, że ominąłem najładniejsze wzgórze.
Malowniczy, rozrosły dąb dający cień– idealne miejsce na
przerwę, w pobliżu samotna brzózka, jest rozległy widok i spora
różnica wysokości – po prostu piękne miejsce! Wszedłem między
drzewa na szczycie jednego z licznych tam wzgórz i znalazłem
mnóstwo poziomek. Iść dalej czy rzucić plecak, zbierać i jeść
te aromatyczne drobiny lata?
Przy okazji wytłumaczę się z nierównej jakości zdjęć: było
słonecznie, ale nie zawsze, a przejrzystość powietrza nie była z
tych najlepszych; swoje dokładają też braki w moich
umiejętnościach.
Łąki w pobliżu Jaczkowa znałem i ceniłem za malowniczość, ale
dopiero dzisiaj trafiłem na zieloną, mało używaną drogę
otaczającą rozległe trawy od góry. Dobrze mi się szło łąkami
pachnącymi sianem, a nieco dalej zielona droga poprowadziła mnie
kwietnymi łąkami. Patrząc teraz na zdjęcia,
myślę, że zbyt szybko poszedłem dalej, przecież mogłem zostać
wśród tych kwiatów i zapachów lata, bo nieprędko będę tam
ponownie.
Niewiele, ale jednak byłem na budowie drogi S3. Jezdnie są gotowe,
trwa montaż sygnalizacji i tablic informacyjnych. Droga ma być
otwarta w tym miesiącu. Zwracałem uwagę na stan prac
wykończeniowych, na porządek wokół budowy, a wrażenia mam
mieszane. Są miejsca dopieszczone, zrobione porządnie, ale w wielu
innych prace jakby nie były dokończone. Na przykład część rowów
odwadniających nie jest utwardzona, a inne są zasypane. Będę tam
jesienią, przejadę się po tej monstrualnie drogiej esce (jakieś
100 milionów za kilometr) i sprawdzę stan prac końcowych. Na
trzech ostatnich zdjęciach widać niedokończone lub zaniedbane
prace.
Wracałem idąc długim grzbietem wzgórza póki prowadziła mnie
droga. Kiedy znikła wśród traw, a przed sobą widziałem ścianę
zarośli, otworzyłem mapę ze zdjęciami satelitarnymi chcąc
zobaczyć, którędy najłatwiej będzie przejść; wtedy na ekranie
pojawiła się informacja o pasiece w pobliżu. Rozejrzałem się i
widząc dom, ruszyłem w dół. Poznałem właściciela Pasieki Miody
z Natury, pana Sebastiana Bryka. Dłuższą chwilę rozmawialiśmy;
właściciel pokazał mi maszyny do wirowania, opowiedział o
sprzedaży swoich produktów sklepom ze zdrową żywnością, o
historii firmy i o sposobach rozpoznawania podrabianych miodów.
Widziałem baterie słoików przygotowywanych do wysyłki, ekspozycję
oferowanych produktów, stos ramek do uli (nie pamiętam, jak się
fachowo nazywają), czytałem etykiety ze szczegółowymi opisami
rodzajów miodów, zwróciłem też uwagę na porządek w
pomieszczeniach. To wszystko zrobiło na mnie duże wrażenie. Miód
wąchałem, tak najłatwiej sprawdzić mi jego jakość, w rezultacie
pożegnałem gospodarza dźwigając trzy słoiki. Po powrocie do
hotelu miód spróbowałem i… kilka dni później, będąc w
pobliżu, dokupiłem jeszcze trzy słoiki, a w nich rzadko spotykany
miód ze spadzi iglastej. Wszystkie po 40 zł za litr, czyli za 1,2
kg, więc istotnie taniej niż w sklepach. Ponieważ dostałem od
pszczelarza półlitrowy słoik miodu gratis, a od kolegi duży słoik
jako prezent, do domu zawiozłem blisko 8 litrów miodu! Mniejszy
słoik, ten gratisowy, otworzył syn; miód tak mu posmakował, że
teraz, po paru dniach od powrotu do domu, połowy już nie ma. Myślę
jednak, że do jesieni miodów nam wystarczy.
Tutaj poznacie pasiekę i jej ofertę.
PS
Nie pomyślałem by zapytać pszczelarza o sposób korzystania z
nabieraka do miodu.
Uważam ten przyrząd za najmniej nadający się do nabierania miodu
z wszystkich możliwych do zrobienia i wyobrażenia; jest dokładnym
zaprzeczeniem funkcji, do której został (jakoby) zaprojektowany.
Chętnie poznałbym argumenty zwolenników używania tego dziwadła.
Dodam jeszcze, że u pana Sebastiana dostałem drewniany płaski
patyczek abym mógł nabrać miód do posmakowania.
Obrazki ze szlaku
Widziałem wiele polnych kwiatów jednoznacznie kojarzonych z
Roztoczem, a okazało się, że rosną i tutaj :-) Na zdjęciach
przytulia pospolita i gwiazdnica trawiasta. Dziurawca widziałem
wszędzie. Pospolita roślina, to prawda, ale jej intensywnie żółte
kwiaty będę wspominał zimą, wędrując smutnymi płowymi łąkami.
Kazali postawić znak, to postawili. W rezultacie stoją dwa, a co!
Czy tej brzózce nie pomyliły się pory roku?
Kamieniste pole. Niełatwa jest tam uprawa, w wielu miejscach pod
szczytami pagórów, gdzie ziemi najmniej i jest najuboższa,
widziałem rachityczne źdźbła zbóż, ale rolnicy rekompensują
plony wielkością upraw. Pola wielkości 20 czy 30 hektarów są tam
normą, a największe z widzianych mają, jak szacuję, do stu
hektarów powierzchni, czyli kilometr na kilometr.
Na tych zdjęciach (drugie jest sprzed roku) widać jedno z takich wielkich pól wielkości
kilku dziesiątków hektarów. Mierzy tyle, ile kilka gospodarek na
Roztoczu z mnóstwem poletek rozrzuconych po całej okolicy. Pamięć
podsuwa obraz wcześniejszy: z widocznego po prawej lasu wchodził na
pole malowniczy, długi pas brzeziny. Rok temu, w czasie gwałtownych
wichur, bardzo wiele drzew zostało połamanych. Tam, gdzie rosły
brzozy, widziałem sterty drewna przygotowanego do wywiezienia.
Dzisiaj na polu nie ma nawet śladu brzóz, ale zostały w pamięci.
Pierwsze zdjęcie zrobiłem rok temu.
Na szczycie wzgórza rosły dwie brzozy, tworząc z trzecią, rosnącą
nieco dalej, Brzozową Drogę. Nie ma ich, straciły życie w czasie
tamtej wichury, została tylko ta jedna.
Zakręcone gałęzie.
Takie otoczaki widziałem na Kokoszu, pokaźnej górce wznoszącej
się w pobliżu Gostkowa. Nic ciekawego? Nieprawda. Kiedyś takie
otoczaki moja mała córka uwielbiała wrzucać do morza, a niedawno
widziałem film z Frankiem, jej synem, robiącym to samo i z taką
samą radością. Inaczej zobaczymy takie zwykłe otoczaki pod
szczytem góry jeśli przypomnimy sobie, jakie procesy je uformowały:
otóż tak zaokrąglane są odłamki skał w morzu lub rzece. Oto
skala metamorfoz Ziemi!
Dzisiejsze zdjęcia:Którejś jesiennej wędrówki stałem pod brzozami patrząc na
zachód słońca. Powolne gaśnięcie światła, feeria intensywnych
barw, nostalgiczny nastrój końca słonecznego dnia jesieni, zostały
w pamięci. Dzisiaj przechodziłem w pobliżu. Nie podszedłem do
samych brzóz nie chcąc deptać zboża, a w nagrodę nieco wyżej
znalazłem uroczą i widokową dróżkę. Na zdjęciach nowa dla mnie
droga i odwiedzane brzozy – jesienią i dzisiaj.
Trasa na Pogórzu Wałbrzyskim: z
Gostkowa na zbocza Borowca. Przejście kilometra wzdłuż budowy S3,
następnie dojście pod Jaczków. Powrót do Gostkowa drogami w
pobliżu Pasternika. Wejście na Przełęcz Pojednanie, powrót drogą
pod Kokoszem. Poznanie okolicznych wzgórz, zakup miodu w Gostkowie.
Statystyka: na szlaku byłem
14,5 godziny, a przeszedłem 25 km.
