Parę myśli o skutkach wojny

 

280222

W niedzielę byłem na sudeckiej łazędze, ale myśl, zamiast zająć się krajobrazem, jakże często krążyła wokół wojny na Ukrainie.

Doszedłem do czterech powodów uzasadniających twierdzenie o przegranej Huna z Kremla.

Pierwszy:

Ten szaleniec twierdził, że Ukraińcy nie są odrębnym narodem, a Rosjanami, i wysyłając do nich młode wojsko poborowe, spodziewał się zapewne swobodnego rajdu przez cały kraj. Pomylił się w oczywisty sposób, co źle świadczy o nim i jego doradcach. Mało tego! Swoim działaniem każdego dnia przyczynia się do wzmocnienia tożsamości narodowej Ukraińców. On nie wie, że nic tak nie tworzy i cementuje poczucia przynależności do narodu, jak krew rozlewana przez zewnętrznego agresora. Cywile zbroją się do walki, a wojsko ma więcej chętnych, niż możliwości ich uzbrojenia i przeszkolenia. O tamtych trzynastu z wyspy, o tym chłopaku, który wysadził się razem z mostem, dzieci ukraińskie będą się uczyły w szkole. Na naszych oczach tworzą się narodowe legendy o wielkiej sile oddziaływania. Śmierć każdego żołnierza i cywila ukraińskiego wzmaga w żyjących poczucie bycia Ukraińcem, zaciekłość tego narodu i pragnienie odwetu.

Drugi:

Rozlatuje się mit o wielkiej sprawności i skuteczności armii rosyjskiej. Goliat walczy z Dawidem. Armia kraju biedniejszego i mniejszego zadaje agresorowi ciężkie straty. Słyszę o podstawowych błędach w kierowaniu wojskiem i jego zaopatrzeniu. Kolos okazuje się mieć gliniane nogi.

Nawet jeśli w końcu Rosjanie wygrają militarnie, to prawdopodobnie będzie to tylko zmiana sposobu walki Ukraińców. Nie da się zdusić wielomilionowego społeczeństwa mającego wolę walki, chyba że totalną okupacją.

Trzeci:

Kiedy powstała niezależna Ukraina, miała u siebie bomby atomowe ulokowane tam jeszcze przez armię radziecką. Rosja i kraje zachodnie zagwarantowały jej bezpieczeństwo w zamian za oddanie bomb. Teraz gwarant ich wolności i pokoju stał się agresorem.

Putin pokazał całemu światu, że za nic ma dane obietnice, że dla niego nic i nikt się nie liczy, byle tylko zbudował swoje imperium. O jego niebezpiecznym szaleństwie przekonują się kraje zachodnie. Słyszałem, że Szwecja i Finlandia zgłaszają chęć przestąpienia do NATO, a wcześniej mieli wątpliwości co do potrzeby takiego kroku. To jeszcze jeden skutek agresji rosyjskiej i przegrana Huna z Kremla. O pomocy militarnej wielu krajów europejskich wszyscy słyszymy. Rosja jest coraz gorzej postrzegana i coraz bardziej izolowana, a restrykcje narastają z dnia na dzień. Ich zasięg zadziwia.

Czwarty:

Właśnie tutaj zaczyna się czwarta klęska kremlowskiego Huna: chciał utrzymać Ukrainę w swojej sferze wpływów, czyli, mówiąc wprost, uczynić z niej państwo zależne. Oddalić kraj od Zachodu, uniemożliwić przystąpienie do UE i NATO. No i okazało się, że pchnął kraj w objęcia Zachodu, a ten jest mu tak przychylny, jak nigdy nie był. Czyli skutek działań Huna jest odwrotny do zamierzonego, co jest kolejnym powodem do powątpiewania z sprawność zawodową, a może i intelektualną, Huna i jego doradców.

W jakimś wywiadzie wysłuchanym na You tube, oficer naszego wojska mówił o niskim morale żołnierzy rosyjskich w związku z ich niechęcią do walki. Nie zgadzam się z takim twierdzeniem.

Zachodzi zmiana nie do pomyślenia jeszcze kilkadziesiąt lat temu. Kiedyś armia była ślepym narzędziem; miała walczyć tam, gdzie była wysłana. Armia, to sprzęt, struktury organizacyjne i ludzie, a ci, jak się okazuje na naszych oczach, nie chcą walczyć, jeśli wojna jest w sposób oczywisty niesłuszna i niepotrzebna, jeśli są agresorami. Wierzę, że ci sami żołnierze, którzy teraz odmawiają walki albo jej unikają, walczyliby ofiarnie broniąc swojej ojczyzny, natomiast obcego i niezagrażającego im kraju zdobywać nie chcą.

Ta niechęć Rosjan do walki dobrze o nich świadczy.

Żołnierz nie chce już być ślepym narzędziem do wykonywania wszystkich rozkazów. Czasy Kiemliczów, którym było wszystko jedno, kogo mają prać, skończyły się. Skończyło się też skuteczne pranie mózgów przez oficerów politycznych, a przyczyn jest dwie: ludzie chcą po prostu normalnie żyć, a nie ginąć dla jakichś obcych im idei, a że mają nieograniczony dostęp o informacji, właściwie wszędzie i w każdych warunkach (byle mogli podładować bateryjki), trudno im kłamstwo podawać za prawdę.

Jest jeszcze pewien ważny aspekt obecnej sytuacji, a dla poprawności politycznej się o nim nie mówi.

Kilkanaście lat pracowałem z Ukraińcami; bywało tak, że w brygadzie tylko ja byłem Polakiem. Znam ich trochę i wiem, że pewna ich część, niewielka i raczej z zachodnich rejonów Ukrainy, czuje niechęć, a nawet nienawiść do Polaków. Spotkałem się z przejawami ich nacjonalizmu w pracy. Wiem też, że część Polaków patrzy na nich z góry, jako na naród mniej cywilizowany. Nie będę tych tematów rozwijał, może innym razem, teraz napiszę o swojej nadziei, niemal pewności, poprawy naszych wzajemnych ocen, a to dzięki naszej pomocy Ukraińcom – nie tylko rządowej, bo przecież pomagają i firmy oraz ludzie prywatnie, z odruchu serca. Życzyłbym sobie, by oba nasze narody zapomniały o przeszłości.

Mamy wspólnego wroga.

* * *

Wczoraj wróciłem z Sudetów późno, ale nie na tyle, żeby nie zajrzeć do internetu. Dowiedziałem się, że ukraińscy Cyganie ukradli Rosjanom czołg. Dawno tak mnie nie rozbawiła przeczytana wiadomość.

Równie zabawny filmik pokazał mi mój ukraiński kolega w pracy: zobaczyłem holowanie transportera opancerzonego przez mały cywilny traktorek. Ciekawe, co traktorzysta myśli z nim zrobić? Może sprzeda na złom?